Εξώπορτα

Στον οίκο του φονιά το φως της εξώπορτας κόκκινο. Κάποιες ανοχές πληρώνονται με αίμα.

 

Σαλόνι

Στον μακρύ τοίχο, ανάμεσα στις κρεμασμένες οικογενειακές φωτογραφίες, στο σκρίνιο, πίσω απ’ το καλό σερβίτσιο, είναι μια κουλούρα σχοινί –για το κάδρο σου, μιλήσεις δε μιλήσεις.

 

Κουζίνα

της αγάπης και της υποταγής –όλα περνάν απ’ το στομάχι.

 

Κρεβατοκάμαρα

Το μαρμαρένιο αλώνι του οίκου. Έρως κι Αδάμαστος εκεί αναμετρώνται. Τα κορνιζωμένα στέφανα ποντάρουν στον δεύτερο. Ο Δάφνις κι η Χλόη του Chagall, απ’ το δικό τους κάδρο, στον πρώτο. Ο αγώνας είναι στημένος και ως εκ τούτου ψευδώς αμφίρροπος. Ο ηττημένος κρεμιέται στην ντουλάπα με γαλάζια ναφθαλίνη, ενθύμιο του ουράνιου φόντου του Chagall.

 

Κ.Κ. 19-12-’21

 

Daphnis and Chloe in the Cave of the Nymphs – Dantzig Gallery, Woodstock, Oxfordshire

 

 

Κατακαλόκαιρο

κι ο ίσκιος σκίζει τις λέξεις. Ένας ανήφορος βγάζει στ’ αλώνια. Μ’ αρπάς απ’ το χέρι. Στην κορυφή ο ήλιος λαλίστατος. Τα πουλιά ένα γύρο.

Σπυρί σπυρί παραφορά καταμεσής στα θερισμένα στάχυα.

 

Αγωγιμότητα

Η παραφορά παρουσιάζει μεγάλη ηλεκτρική και θερμική αγωγιμότητα. Είναι, ούτως ειπείν, ο πλέον φορτισμένος και διαπρύσιος δρόμος προς τον Άλλο.

 

Δυνάμεις καταστολής

Εξουσία και έρως αναλογούν αντιστρόφως. Μην απορείτε λοιπόν με τις τόσες δυνάμεις καταστολής.

 

Σημαίες

Οι ποιητές μιλούν για τις φοβερές σημαίες των κρατών –δεν σε είδαν εν τη δόξη σου, ως φαίνεται.

 

Κ.Κ. 15-12-’21

Harvest time, Julien Durpe

Τέμενος

Είναι ένα βάραθρο. Ψηλά, όλο δασωμένο. Ίσα που αρχίζει το γκρέμι μια ελιά. Στο φαράγγι φασκόμηλο, άγρια μέντα και ρίγανη. Κάτω στο ανήλιο, το νερό υφάλμυρο.

       Ζυγώνω. Ο ίδιος πάντα ίλιγγος. Αφήνομαι.

       Κι όλο πέφτω μες στα σκοτάδια σου, στο μυριστικό σου χάος, χάνομαι στην αποκαή σου –για λίγο υφάλμυρο νερό, για τη σκιά στη ρίζα της ελιάς, για μια χοή στο ιερό σου τέμενος, Γυναίκα.

 

Με τα μάτια κλειστά

τα χέρια σου πολυεργαλείο. Θωπείες, ακραγγίγματα, αναγνώσεις –το δέρμα μια περγαμηνή σε μπράιγ–, μα πιο πολύ αγκύλες, όταν το πέρας της υπάρξεώς μας σφιχταγκαλιάζει το δέρας της τελείας ηδονής.

 

Ικεσία

Όταν κλειδώνεις τα χείλη σου στα δικά μου, μάθε –σε ικετεύω– να πετάς μακριά το κλειδί.

 

 

K.K. 12-’21

 

Υποθετικές βεβαιότητες

του Βασίλειου Μάγγου, του Ζακ Κωστόπουλου, του Αλέξη Γρηγορόπουλου κι όλων των επωνύμων

 

Αν ήταν όλοι τους εδώ

ο Βασίλειος

ο Αλέξης

ο Ζακ

κι όλα τα παιδιά

με τα σκοτωμένα τους ονόματα

μπορεί τα πράγματα

να ήταν το ίδιο άσχημα

–ή και χειρότερα–

μα δε θα ’ταν ίδια.

 

Δε θα ’ταν η τύψη

καθρέφτης στο μεσιανό φύλλο της ντουλάπας

δε θα ’ταν η ντροπή

ξερό πηγάδι στη δίψα της συνείδησης

θα ’χαμε κι εμείς να ομνύουμε

στα πουλιά

στη γενιά μας

στα λευκά μας όνειρα

στον έρωτα

ως διαρκή επανάσταση.

 

Όμως

ο Βασίλειος

ο Αλέξης

ο Ζακ

κι όλα τα παιδιά

με τα σκοτωμένα τους ονόματα

δεν είναι πια εδώ.

 

Μόνο κάτι στιχάκια επετειακά

μεσίστιες γροθιές

εκκλησάκια επαρχιακών οδών

προσδοκούν ανάσταση ερώτων

 

όσο οι μυροφόρες ραίνουν

κι οι μανάδες ανάβουν καντηλάκι

του έαρος το κάλλος.

 

Κ.Κ. 07-12-’21

 

 

Καβοντορίτικος

 

ήθελα να σ’ έβλεπα

να σπας τα μούτρα σου Μανωλάκη

η πέτρα των αριθμών

γωνιάδι απελέκητο

συντριπτικό κάταγμα

δεκαεννέα έναντι ενός

 

δύσκολος ο Καφηρέας

 

σε βρήκε κατάκαρδα

πώς βρίσκει

το φτερό το λαγούτο

στον καβοντορίτικο

 

σ’ έσφιξε

πώς σφίγγει

η άλυσος

το βλέμμα των προσκυνημένων

 

 

 

* Το 1821 μετά την αποτυχία της επανάστασης στη Χαλκιδική ο ηγέτης της, Εμμανουήλ Παπάς, μεταβαίνει στο Άγιο Όρος. Εκεί πληροφορείται ότι οι ηγούμενοι των δεκαεννέα από τις είκοσι μονές έχουν αποφασίσει να υποταχθούν στους Τούρκους. Πλέοντας για την Ύδρα πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στο ακρωτήριο Καφηρέας (Κάβο Ντόρο).

 

Φιλαυτία

Η φιλαυτία δεν είναι επιλεκτική κώφωση· ούτε η βεβιασμένη σιωπή του Άλλου. Είναι η πλήρης άρνησή του μέσω της αντιποίησης των βουβών του σημαινομένων, όπως άλλωστε θα ’λεγε κι ο ποιητής.

 

Κενό αέρος

Μες στο πλήθος η πιο μεγάλη ερημία.

Μες στον κουρνιαχτό η πιο φρικτή του αέρος κένωση –η αναιρούσα τον ήχο.

 

Κρακ

Μέσα εκεί καθείς μόνος του. Μήτε δικός δεν μπαίνει. Απέξω, προσκεφάλι το τηλέφωνο. Κάποτε κουδουνίζει αλλιώτικα.

-     Κάναμε το ανθρωπίνως δυνατό, λένε.

-     Παν αμάρτημα παρ’ αυτού πραχθέν, ακούς.

 

Ανοίγει τότε ο Πλάστης φύλλο τη σιωπή της παγωμένης λίμνης. Γλιστράς με τα παγοπέδιλα κι ο χρόνος μαλακό ζυμάρι. Στα βαθιά, κάτω απ’ τα πόδια σου αστράφτει η ρωγμή. Η βροντή πάντα ακολουθεί –σπάει κρακ του κάτω κόσμου η κρούστα.

 

Κ.Κ. 03-12-’21

 

 

Σύγκριση

Η σιωπή κάποτε εκκκωφαντική. Η βουβαμάρα εκκωφαντικότερη. Μολονότι, βάσει λογικής, δεν υφίσταται σύγκριση.

 

Η γάτα του Παρμενίδη

Το σπάσιμο της σιωπής –κι ας το πλησιάζουμε– δεν θα το φτάσουμε ποτέ. Σαν τη γάτα του Παρμενίδη. Μια μαύρη τρύπα μέσα μας καταπίνει το τέλος.

 

Το σιγάν κρείττον εστί του λαλείν

διάβασε στην οθόνη, βράδυ Σαββάτου στο κούφιο διαμέρισμα.

Κάθε σιγή είναι νεκρική, όπως κάθε Σπαρτιάτης πεισιθάνατος.

Κ.Κ. 27-11-'21

Ο πίνακας αλιευμένος από το διαδίκτυο.

 

Ευχετική υποτακτική

Ας είναι καλά η σύνταξη, η τηλεόραση, το σπίτι στο χωριό. Κι ο οικογενειακός τάφος –οι σκελετοί δεν αλλάζουν ντουλάπα μετά θάνατον.

 

Προστακτική

Μην απορείτε για τα σκοτωμένα παιδιά –το πιο φονικό όπλο είναι το κομπόδεμα των νοικοκυραίων.

 

Οριστική

Στον Κωνσταντίνο Λουκόπουλο

Ἄκρως ἀσταθής ἡ σχοινοβασία ἄνωθεν ὁποίου δήποτε οἰκογενειακοῦ βαράθρου. Ἡ μόνωσις, ἐν ἀρχῇ λειτουργοῦσα ὡς κοντός ἰσορροπίας, ταχύ μεταλλάσσεται εἰς κοντόν ἠλεκτρικοῦ σαρώθρου* ἀμέλγουσα* τὰ πάντα –μηδὲ τῆς ῥοπῆς ἀδρανείας* ἐξαιρουμένης.

 

Προτρεπτική υποτακτική

Τὸ τοῦ οἴκου θάλπος ἐνίοτε νοεῖται καὶ ὡς πέπλον ἀφανίσεως· ἀνὴρ θαυματοποιὸς τοῦτο χρῆται*. Ἄς ὄψονται γυναῖκες καὶ δὴ παιδία τινά ἐκ πατρὸς πεπλωθέντα εἰς τὸν αἰῶνα –οὐκ ἐπέπρωτο* τούτοις παίζειν.

 

Συμπερασματική οριστική / Τα σύκα σύκα

Κάλλιον ἐξιέναι* τοῦ οἴκου ἢ ἐν αὐτῷ ἐπὶ συμβάσει μένειν. Τὸ μίσθωμα οὐδεπώποτε ἐννοήθη ὡς ἄλλο τί εἰ μὴ μόνον ὡς τυραννικὸν καβαφικὸν παράθυρον.

 

 

*σάρωθρον: σκούπα, ἀμέλγω: αρμέγω (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς), ροπή αδράνειας: το μακρύ κοντάρι που κρατούν οι σχοινοβάτες αυξάνει τη ροπή αδράνειας στο τεντωμένο σχοινί, εξασφαλίζοντας καλύτερη ισορροπία, χρῆται: χρησιμοποιεί, οὐκ ἐπέπρωτο: δεν ήταν πεπρωμένο, ἐξιέναι< ἐξέρχομαι

 

 

Κ.Κ. 11-’21

 

Όταν κάποιος σε ξυπνά

 

Με το «καλημέρα» καυγάς. Στο ασανσέρ διαπληκτισμοί, πυγμάχοι στην τοιχογραφία της Θήρας. Στο αυτοκίνητο τσίτωσα τον Pat Metheny· ησύχασαν. Στη μέση της διαδρομής ξεκινά ο μικρός.

-     Μπαμπά, αν είμαι καλό παιδί…

-     ΕΙΣΑΙ καλό παιδί.

-     Αν συμμαζεύω το δωμάτιο και το γραφείο μου…

-     Τι θέλεις;

-     Για χριστουγεννιάτικο δώρο θα μου πάρεις μια κάρτα fortnite;

Βιντεοπαιχνίδι το fortnite, φουλ βία και μίσος.

-     Όχι αγόρι μου.

-     Μα το παίζουν όλοι εκτός από τον Μιχαήλ.

-     Σοφοί οι γονείς του Μιχαήλ.

Αφωνία. Ύστερα από λίγο παίρνει σειρά ο μεγάλος.

-     Μπαμπά, εγώ ένα πράγμα θα ήθελα αλλά εσύ και η μαμά δεν μπορείτε να μου το δώσετε.

 

Δώδεκα χρόνια τώρα, με τα μάτια του να μου ζητούν τον κόσμο. Ξέρω όμως ότι μεγαλώνει. Στην εισαγωγή από το «Follow me» οι αρμονικές της κιθάρας του Metheny ονειρικό ξυπνητήρι. Αρχίζω και εννοώ την ικεσία του στο πρωινό εγερτήριο για το σχολείο.

-     Μπαμπά, μη με βγάζεις απ’ τ’ όνειρο.

 

Κ.Κ. 16-11-’21

 

τακτ

με τι ζήλο γυμνάζεις τα μέλη σου

με τι σπουδή παιδεύεις τον νου σου

 

με τι τακτ θα με σπρώξεις

πάλι

στην άβυσσο

 

ζήτημα χρόνου

η λατρεία μου πουλί

η ξιπασιά σου σκουλήκι

τα υπόλοιπα ζήτημα χρόνου

 

λεπίδι

Στόμωσε πια το λεπίδι σου.

Τι άλλο από μένα να κόψει;

 

φροϋλάιν

η σημαία της Γερμανίας τρία χρώματα

μαύρο για το σκοτάδι σου

κόκκινο για τη φωτιά σου

κίτρινο για τη δειλία σου

να καείς

 

Τάρταρα

Την εντός βύθιση και τη συνακόλουθη αυτογνωσία σε σένα τα χρωστώ. Είναι ο τρόπος μου να σηκώνομαι, όταν με ρίχνεις –Σίσυφο– στα Τάρταρα.

 

Παράλληλες

Πρόσκαιρος ἡ φυλάκισις τοῦ Θανάτου. Νενικηκὸς τὸ τοῦ Ἅιδου κράτος ἐστὶ. Μηδεμία ἕνωσις –κἄν ζεῦξις– ἀνίσταται ἀληθῶς· ὡς ἐχέγγυον μόνον ὑφίσταται, διαιωνίσεως τοῦ εἴδους.

Συνεπώς, υπήρξαμε δύο ακόμη παράλληλες που δεν τέμνονται στο άπειρο.

Κ.Κ. 20-11-'21

Σίσυφος, Τισιανός

 

Εφουμέρναμε ένα βράδυ

Όλη τη νύχτα καπνίζαμε όνειρα· τα κλασικά, σεξ και θάνατο. Τέτοια συμφυΐα καμιά. Ίσως να το ’χουν πει κι οι αναλυτές, πώς είναι δηλαδή η ηδονή αντεστραμμένο είδωλο του φόβου του θανάτου· ή ο ίδιος ο φόβος· ή ακόμη κι ο ίδιος ο θάνατος.

 

Τσιγκέλι

Ο φόβος του θανάτου ενυπάρχει στη μήτρα, εφόσον η δεύτερη δυνάμει κυοφορεί ζωή. Η θανατοφοβία κρεμιέται πάνω μας πριν υπάρξουμε, όπως κρεμιέται το ζώο στο τσιγκέλι του κρεοπωλείου –πριν γίνει σφαχτάρι. Κι ας με λέτε τρελό· διά βίου θα σας το λέω. Κάθε άδειο τσιγκέλι είναι μια οφθαλμαπάτη –ή καλύτερα το απείκασμα μιας συγκεκριμένης πλατωνικής ιδέας· άυλης, άφθαρτης, άχρονης, όντως ούσης –όπως άλλωστε κι οι άλλες.

 

Συμφυΐες

Ανάμεσα στις συμφυΐες ψυχή - σώμα και ηδονή - θάνατος υπάρχει –λένε– μια αντιστοίχιση. Αηδίες για πουριτανούς, μανιχαϊστές και διλημματίες –αρνητές της ηδονής της αγάπης–, λέω εγώ.

 

Κ.Κ. 14-11-2021

Η εικόνα από το διαδίκτυο

 

Χαμόγελο παιδιού

Κάθε γη και κάθε μάνα μέσα της κυοφορεί το γέννημα. Μα έρχεται στιγμή που απ’ το σκοτάδι της το βγάζει στο φως. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους αρσενικούς· διάγουν εσαεί κυοφορούντες μα ποτέ γεννώντες –εκτός αν, τιμώντας τα παντελόνια τους, φωτίσουν την εντός τους γη. Τότε απ’ τη μήτρα τους ανατέλλει το χαμόγελο ενός παιδιού.

 

Άρνηση

Θέτοντάς το αλλιώς, κάθε άντρας που αρνείται τη γυναικεία του φύση είναι ένα αγόρι που αρνιέται τη μάνα του.

 

Τύφλωση

Μα και στην ηδονή οι άντρες ως γυναίκες πρέπει να προσέρχονται, εφόσον οι δεύτερες παίρνουν εννιά στα δέκα μέρη της. Μάρτυς μου ο Τειρεσίας* κι οι αμείλικτοι Ολύμπιοι θεοί: τέτοια η ηδονή για κάθε άντρα που δίνεται ως γυναίκα που κινδυνεύει με τύφλωση.

*Τειρεσίας, εναλλάξ φαλλοφόρος και αιδοιοφόρος, ώρισε το μέρος εκάστου φύλου εν ηδονή. 

 

Κ.Κ. 11-11-’21

 

Πίνακας: Pietro della Vecchia - Ο μάντης Τειρεσίας μεταμορφώνεται σε γυναίκα (Χρονολόγηση: ανάμεσα στο 1626 και στο 1678), Νάντη, Μουσείο Τεχνών

 

Προσάναμμα

Τα βράδια πλαγιάζω πρώτος, πάντα στη δική σου πλευρά. Τη ζεσταίνω προσάναμμα –για τη φωτιά σου.

 

Ο ναός

Το ιερό ορίζεται διά του βέβηλου –και αντιστρόφως. Έτσι πάντα συνυπάρχουν χωρίς ποτέ να συγκατοικούν. Μ’ εξαίρεση, λένε, το σώμα σου.

Ας λένε. Αν κάτι βγάζει νόημα, είναι να σφαδάζω στον ναό σου, Γυναίκα.

 

Τα τρίγωνα του Πλάτωνα

Μάρτυρές μου χιλιάδες νεολιθικά γυναικεία ειδώλια, Πλάτωνα. Τα τρίγωνα δεν είναι γεννήματα του νου. Διά των αισθήσεων η γνώση. Κι ο ανθός της, μαργαριτάρι στ’ όστρακο, κείται επτασφράγιστος μες στο μεθιστικό τρίγωνο της ήβης.

 

Ελιά

Όλο μου το είναι μια ελιά –ριζωμένη στο χώμα του προμηθεϊκού σου αιδοίου.

Κ.Κ. 06-11-'21

 

Αυτοσυνειδησία

 

μ’ αρέσει να ματώνω τα πόδια μου

μόνο να φτάνω σε σένα

 

μ’ αρέσει να θαλασσοδέρνομαι

μόνο ν’ απαγκιάζω στο δέρμα σου

 

μ’ αρέσει να χαλάω τα πνευμόνια μου

μόνο να τραβάω μέσα μου βαθιές τζούρες την απόσταση

 

κάποτε όλα αυτά

ήταν λέξεις πλήρεις νοήματος

σαρκία πλήρη πάθους

ρώμη πλήρης επάρσεως

 

μα ήρθε καιρός

να βασιλεύει το ψέμα

να νικά η αδράνεια

να βαραίνει το κρίμα

 

μα το πιο φοβερό

το πιο χειρότερο

είναι ο φόβος

για τα τριβόλια

τις φουρτούνες

τα δηλητήρια

που κάποτε ήσαν

άθυρμα

ομολογία πίστεως

πέρασμα

στην ύψιστη

δική μας

προμηθεϊκή

αυτοσυνειδησία

 

Κ.Κ. 11-’21

Η φωτό αλιευμένη από το Διαδίκτυο

 

σε στοίχους

 

όταν τα παιδιά κουρντίσουνε τα γέλια τους

όταν χείλη τρεμάμενα φυσήξουνε στις τρομπέτες των ονείρων

όταν τα δοξάρια των βιολιών πριονίσουνε τα κάγκελα των δεσμωτηρίων

 

όταν οι κάννες μεταλάβουν ουρανό

όταν οι εργάτες πελεκήσουνε τον ήλιο

 

όταν τέλος πάντων

το τέρας ξαναπαίξει μπουρμπουλήθρες στο αμνιακό υγρό του

 

τότε

σε στοίχους

θα παραταχθούμε

ασύχαστοι

πονηρεμένοι

 

βλέπετε κάποτε ο Θουκυδίδης

–ο στεγνός–

έγραψε πως

ναύτης ο άνθρωπος

αργά

–αλλ’ ωστόσο έπλευσε–

«επί πράγμα αλλόκοτον»

«ωμόν βούλευμα και μέγα»

να εκτελέσει

 

 * Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.) η πόλη της Μυτιλήνης αποστατεί από την Αθηναϊκή Συμμαχία. Οι Αθηναίοι αποφασίζουν να θανατώσουν όλους τους ενήλικους Μυτιληναίους άντρες και να πουλήσουν δούλους γυναίκες και παιδιά. Την απόφαση μεταφέρει στην πόλη αθηναϊκή τριήρης.

Δημοσιευμένο στο "Τα δείπνα του Ομήρου", εκδ. Ζήτρος, 2021.

 

 

Λευκό σεντόνι

 

θα ’ναι λέει η αγαπημένη σου εποχή

–όλοι διαλέγουν καλοκαίρι–

όλα σου τα σακατιλίκια αφανέρωτα

κι εσύ τριζάτος

με ρόδα λεφτά και γκόμενα

στην πιο γαλάζια παραλία

 

τέτοια νειριάζεσαι

μετρώντας τα κομμάτια σου

κάθε βράδυ μετά τη δουλειά

καθώς η ανοιχτή τηλεόραση

σκοντάφτει πάνω

σε χαρτοκιβώτια

μη εξυπηρετούμενα δάνεια

και δεκατριάχρονα ναρκωμένα σε μαγκάλια

 

δόξα τω Θεώ

να λέμε

την ώρα που φοράμε τις πιτζάμες

να βάζουμε προσκέφαλο

τον ύπνο των παιδιών

και με την πρώτη δροσιά

να τα σκεπάζουμε

–λευκό σεντόνι–

μην τύχει και κρυώσουν

 

 

Κ.Κ. 10-2020

Πίνακας: Γύζης Νικόλαος, Παιδί που κοιμάται

 

 

Χρόνος

 

Η άβυσσος δεν είναι παρά μια πόρτα που μέχρι χθες έμοιαζε με μια καινούρια προοπτική. Για τα υπόλοιπα ευθύνεται ο Χρόνος.

 

Ο χρόνος σου, ο χρόνος μου, ο χρόνος μας κάποτε τελειώνει. Ο Χρόνος δεν τελειώνει ποτέ· διόλου περίεργο όσο υπάρχουν όντα που τον αντιλαμβάνονται –και τα απομυζεί.

 

Ο Χρόνος ή Κρόνος κι ας κόβει τα γεννητικά μας όργανα με το δρεπάνι. Απ’ το αίμα τους θα αφρίσει η Αφροδίτη. Γνωστά πράγματα αυτά. Κάθε θάνατος χρειάζεται τον έρωτά του –και αντιστρόφως.

 

Κ.Κ. 23-10-2021

 

The Castration of Uranus: fresco by Giorgio Vasari and Cristofano Gherardi

c. 1560, Sala di Cosimo I, Palazzo Vecchio, Florence Italy

 

Πατσαβούρια

Κάποτε σε φορούσα κατάσαρκα. Η μυρωδιά σου πάνω μου –σου ’κλεβα τα μπλουζάκια.

Πάλιωσαν τώρα· ξεσκονόπανα και πατσαβούρια. Μα κάποτε θα τα ξαναντυθώ. Αυτά τα πατσαβούρια ήταν η μόνη μου αγωνία να υπάρξω.

 

Τώρα

Εκείνο το πρώτο «κάποτε» τι σαράκι το ’τρωγε πριν σωριαστεί σ’ αυτό το «τώρα»; Μα και το δεύτερο –μουγγό. Το πνίγει το «αορίστως» –ως ευκόλως εννοούμενο.

 

Τα παλιά σπίτια

Είναι ωραία τα παλιά σπίτια. Κι ακόμη ωραιότερα όταν τα φωτογραφίζουν νοσταλγικά οι παλιοί τους ιδιοκτήτες. Αυτοί που τ’ άφησαν να ρημάξουν.

 

Κ.Κ. 09,10-’21

Η φωτό δική μου. Λαγκαδάς, 09-2021

 

Συμεών ο στυλίτης

έρχεσαι –λες–

την πίστη μου ακέρια να δεις

να λάμπει

πάνω στο τυραννισμένο μου σαρκίο

Και δεν είναι ο στύλος

που ’ναι μονάχα μια σταλιά

το σώμα σου είναι

που γυαλίζει κεχριμπάρι στον ήλιο

και το ρέγομαι

πώς ρέγονται οι ακρίδες

τον μέσα μου αγρό

τις ώρες που πέφτουνε πάνω μου λεφούσι

ψάλλοντας

το μακάριοι οι καθαροί τη καρδία

 

 Στειλίτης

Κι ούτε στύλος –στειλιάρι είναι. Κι ας είναι η πίστη μου η πιο σκληρή αξίνα. Πέτρωσε ο πόθος σου. Όσο τον χτυπώ, με λυγά.

 

Κ.Κ. 17-10-’21

 

Το σώμα μας

 

το σώμα μου

το σώμα μας

–γιατί κάποτε πρέπει ν’ αποκτήσουμε μια συλλογική σωματική συνείδηση–

κιτρίνισε

πριν διαβαστεί

τα ράφια του οικογενειακού παλαιοπωλείου

οι Λαμπρές

τα ασημένια μαχαιροπήρουνα

τα χάπια για τον γαστρικό φόρτο

οι ζυγισμένες παρεκτροπές

 

το σώμα μου

το σώμα μας

ένα στοιχισμένο νεκροταφείο

λάβετε φάγετε

πρώτα οι συγγενείς

προσδοκά ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος

Κύριε ελέησον

πολύ βιαστικός ο παπάς

μετά την ταφή θα ακολουθήσει δεξίωση

μετά πνευμάτων δικαίων

το κονιάκ στροβιλίζεται στον ουράνιο θόλο

κάνε κράτει

και ποιος ακούει το στόμα τους

 

το σώμα μου

το σώμα μας

ένα αναζωογονητικό μείγμα έντονου ροδιού και λουίζας

ένα τέλειο τέλος σε μια δύσκολη ημέρα

δέκα ώρες στάνταρ

χώρια οι υπερωρίες

ένα τελετουργικό φροντίδας που δεν θέλουμε να τελειώσει

κανένα ταμπού με το πενθήμερο

 

το σώμα μου

το σώμα μας

κερί αναμμένο

σε μανουάλι υψηλής ευκρινείας

ο Σατανάς σε εικονοστοιχεία

ένα τουλούμι σταρλέτες

μια νοικοκυρά σιλικονάτη με χαμηλά λιπαρά

φτύσε τρεις φορές

 

το σώμα μου

το σώμα μας

ένα τρίποντο στην καθαριότητα

Καί δός τῇ παιδίσκῃ ταύτῃ ἐν πᾶσιν ὑποταγῆναι τῷ ἀνδρί

άνθη λεμονιάς

καί τόν δοῦλόν σου τοῦτον εἶναι εἰς κεφαλήν τῆς γυναικός

βίον ανθόσπαρτον

δέρμα του συζυγικού σταχτοδοχείου

 

το σώμα μου

το σώμα μας

εντοιχισμένο

εις σάρκα μίαν

κιτρινισμένο

αδιάβαστο

 

χωριζέτω

Κ.Κ. 17-10-'21

 

Ρεβάνς

 

Όταν χάνεσαι στα σοκάκια

έχω την αίσθηση μιας μακρινής αιώρησης

όπως όταν με κούναγες στα χέρια σου εκκρεμές

τις Κυριακές στο γήπεδο

5-0 η ΠΑΟΚάρα

 

Τώρα χόρτο η άμυνα

πατέρα

τα γκολπόστ αφύλακτα

κι ο χρόνος

προπονείται σκληρά

για τη ρεβάνς

 

Κ.Κ. 09-10-’21