σε στοίχους

 

όταν τα παιδιά κουρντίσουνε τα γέλια τους

όταν χείλη τρεμάμενα φυσήξουνε στις τρομπέτες των ονείρων

όταν τα δοξάρια των βιολιών πριονίσουνε τα κάγκελα των δεσμωτηρίων

 

όταν οι κάννες μεταλάβουν ουρανό

όταν οι εργάτες πελεκήσουνε τον ήλιο

 

όταν τέλος πάντων

το τέρας ξαναπαίξει μπουρμπουλήθρες στο αμνιακό υγρό του

 

τότε

σε στοίχους

θα παραταχθούμε

ασύχαστοι

πονηρεμένοι

 

βλέπετε κάποτε ο Θουκυδίδης

–ο στεγνός–

έγραψε πως

ναύτης ο άνθρωπος

αργά

–αλλ’ ωστόσο έπλευσε–

«επί πράγμα αλλόκοτον»

«ωμόν βούλευμα και μέγα»

να εκτελέσει

 

 * Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.) η πόλη της Μυτιλήνης αποστατεί από την Αθηναϊκή Συμμαχία. Οι Αθηναίοι αποφασίζουν να θανατώσουν όλους τους ενήλικους Μυτιληναίους άντρες και να πουλήσουν δούλους γυναίκες και παιδιά. Την απόφαση μεταφέρει στην πόλη αθηναϊκή τριήρης.

Δημοσιευμένο στο "Τα δείπνα του Ομήρου", εκδ. Ζήτρος, 2021.

 

 

Λευκό σεντόνι

 

θα ’ναι λέει η αγαπημένη σου εποχή

–όλοι διαλέγουν καλοκαίρι–

όλα σου τα σακατιλίκια αφανέρωτα

κι εσύ τριζάτος

με ρόδα λεφτά και γκόμενα

στην πιο γαλάζια παραλία

 

τέτοια νειριάζεσαι

μετρώντας τα κομμάτια σου

κάθε βράδυ μετά τη δουλειά

καθώς η ανοιχτή τηλεόραση

σκοντάφτει πάνω

σε χαρτοκιβώτια

μη εξυπηρετούμενα δάνεια

και δεκατριάχρονα ναρκωμένα σε μαγκάλια

 

δόξα τω Θεώ

να λέμε

την ώρα που φοράμε τις πιτζάμες

να βάζουμε προσκέφαλο

τον ύπνο των παιδιών

και με την πρώτη δροσιά

να τα σκεπάζουμε

–λευκό σεντόνι–

μην τύχει και κρυώσουν

 

 

Κ.Κ. 10-2020

Πίνακας: Γύζης Νικόλαος, Παιδί που κοιμάται

 

 

Χρόνος

 

Η άβυσσος δεν είναι παρά μια πόρτα που μέχρι χθες έμοιαζε με μια καινούρια προοπτική. Για τα υπόλοιπα ευθύνεται ο Χρόνος.

 

Ο χρόνος σου, ο χρόνος μου, ο χρόνος μας κάποτε τελειώνει. Ο Χρόνος δεν τελειώνει ποτέ· διόλου περίεργο όσο υπάρχουν όντα που τον αντιλαμβάνονται –και τα απομυζεί.

 

Ο Χρόνος ή Κρόνος κι ας κόβει τα γεννητικά μας όργανα με το δρεπάνι. Απ’ το αίμα τους θα αφρίσει η Αφροδίτη. Γνωστά πράγματα αυτά. Κάθε θάνατος χρειάζεται τον έρωτά του –και αντιστρόφως.

 

Κ.Κ. 23-10-2021

 

The Castration of Uranus: fresco by Giorgio Vasari and Cristofano Gherardi

c. 1560, Sala di Cosimo I, Palazzo Vecchio, Florence Italy

 

Πατσαβούρια

Κάποτε σε φορούσα κατάσαρκα. Η μυρωδιά σου πάνω μου –σου ’κλεβα τα μπλουζάκια.

Πάλιωσαν τώρα· ξεσκονόπανα και πατσαβούρια. Μα κάποτε θα τα ξαναντυθώ. Αυτά τα πατσαβούρια ήταν η μόνη μου αγωνία να υπάρξω.

 

Τώρα

Εκείνο το πρώτο «κάποτε» τι σαράκι το ’τρωγε πριν σωριαστεί σ’ αυτό το «τώρα»; Μα και το δεύτερο –μουγγό. Το πνίγει το «αορίστως» –ως ευκόλως εννοούμενο.

 

Τα παλιά σπίτια

Είναι ωραία τα παλιά σπίτια. Κι ακόμη ωραιότερα όταν τα φωτογραφίζουν νοσταλγικά οι παλιοί τους ιδιοκτήτες. Αυτοί που τ’ άφησαν να ρημάξουν.

 

Κ.Κ. 09,10-’21

Η φωτό δική μου. Λαγκαδάς, 09-2021

 

Συμεών ο στυλίτης

έρχεσαι –λες–

την πίστη μου ακέρια να δεις

να λάμπει

πάνω στο τυραννισμένο μου σαρκίο

Και δεν είναι ο στύλος

που ’ναι μονάχα μια σταλιά

το σώμα σου είναι

που γυαλίζει κεχριμπάρι στον ήλιο

και το ρέγομαι

πώς ρέγονται οι ακρίδες

τον μέσα μου αγρό

τις ώρες που πέφτουνε πάνω μου λεφούσι

ψάλλοντας

το μακάριοι οι καθαροί τη καρδία

 

 Στειλίτης

Κι ούτε στύλος –στειλιάρι είναι. Κι ας είναι η πίστη μου η πιο σκληρή αξίνα. Πέτρωσε ο πόθος σου. Όσο τον χτυπώ, με λυγά.

 

Κ.Κ. 17-10-’21

 

Το σώμα μας

 

το σώμα μου

το σώμα μας

–γιατί κάποτε πρέπει ν’ αποκτήσουμε μια συλλογική σωματική συνείδηση–

κιτρίνισε

πριν διαβαστεί

τα ράφια του οικογενειακού παλαιοπωλείου

οι Λαμπρές

τα ασημένια μαχαιροπήρουνα

τα χάπια για τον γαστρικό φόρτο

οι ζυγισμένες παρεκτροπές

 

το σώμα μου

το σώμα μας

ένα στοιχισμένο νεκροταφείο

λάβετε φάγετε

πρώτα οι συγγενείς

προσδοκά ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος

Κύριε ελέησον

πολύ βιαστικός ο παπάς

μετά την ταφή θα ακολουθήσει δεξίωση

μετά πνευμάτων δικαίων

το κονιάκ στροβιλίζεται στον ουράνιο θόλο

κάνε κράτει

και ποιος ακούει το στόμα τους

 

το σώμα μου

το σώμα μας

ένα αναζωογονητικό μείγμα έντονου ροδιού και λουίζας

ένα τέλειο τέλος σε μια δύσκολη ημέρα

δέκα ώρες στάνταρ

χώρια οι υπερωρίες

ένα τελετουργικό φροντίδας που δεν θέλουμε να τελειώσει

κανένα ταμπού με το πενθήμερο

 

το σώμα μου

το σώμα μας

κερί αναμμένο

σε μανουάλι υψηλής ευκρινείας

ο Σατανάς σε εικονοστοιχεία

ένα τουλούμι σταρλέτες

μια νοικοκυρά σιλικονάτη με χαμηλά λιπαρά

φτύσε τρεις φορές

 

το σώμα μου

το σώμα μας

ένα τρίποντο στην καθαριότητα

Καί δός τῇ παιδίσκῃ ταύτῃ ἐν πᾶσιν ὑποταγῆναι τῷ ἀνδρί

άνθη λεμονιάς

καί τόν δοῦλόν σου τοῦτον εἶναι εἰς κεφαλήν τῆς γυναικός

βίον ανθόσπαρτον

δέρμα του συζυγικού σταχτοδοχείου

 

το σώμα μου

το σώμα μας

εντοιχισμένο

εις σάρκα μίαν

κιτρινισμένο

αδιάβαστο

 

χωριζέτω

Κ.Κ. 17-10-'21

 

Ρεβάνς

 

Όταν χάνεσαι στα σοκάκια

έχω την αίσθηση μιας μακρινής αιώρησης

όπως όταν με κούναγες στα χέρια σου εκκρεμές

τις Κυριακές στο γήπεδο

5-0 η ΠΑΟΚάρα

 

Τώρα χόρτο η άμυνα

πατέρα

τα γκολπόστ αφύλακτα

κι ο χρόνος

προπονείται σκληρά

για τη ρεβάνς

 

Κ.Κ. 09-10-’21

 

Αφορισμοί

 

Η ποίηση είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο. Κι ένα τσιγάρο. Τραβάς μια τζούρα κι η καύτρα φωτίζει. Αυτό είναι το ποίημα.

 

Η ποίηση είναι ένα κλουβί. Κι ένα πουλί. Όσο κελαηδάει, το πορτάκι μένει ανοιχτό. Μέσ’ απ’ τα κάγκελα οι τρίλιες.

 

Η ποίηση είναι μια σκήτη. Κι ένας φακίρης. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Πυροφαγία, γήτεμα φιδιών, κρεβάτια με καρφιά, αιωρήσεις στον αέρα –και άλλα ποιήματα.

 

Λίγο το δίκιο στη ζωή. Γι’ αυτό και η ποίηση –ως διαρκής υπόμνηση της δικαιοσύνης του θανάτου.

 

Κ.Κ. 03-10-’21

 

Δέκα λεπτά ρέστα

Η αγάπη –όπως κι άλλες λέξεις– βρίσκεται σε μια συσκευασία πλαστικά μανταλάκια. Απ’ αυτά που αγοράζεις από παράνομη Αφρικανή στην άκρη της λαϊκής. Με το καρότσι σου γεμάτο. Με το παιδί της νηστικό. Θα ’ναι κοντά δυο χρονών κι ακόμη τη θηλάζει. Όσο εσύ περιμένεις για δέκα λεπτά ρέστα. Που η Αφρικανή ψάχνει με το ένα χέρι. Που με το άλλο φέρνει το παιδί στο στήθος της. Μέχρι που σου δίνει τα λεφτά σου πίσω. Για να πιάσει –επιτέλους– τη ρώγα και να το ταΐσει.

Ακόμη σε κοιτάει αυτό –ίσια στα μάτια.

 

 Κ.Κ. 09-’21

 

Αισθήσεις

Το πρόσωπό σου είναι τα όρια του κόσμου μου. Αλλά είμαι σχεδόν τυφλός. Μόνο διά της θωπείας τον αντιλαμβάνομαι. Ευτυχώς. Άλλο η πλάνη της όρασης κι άλλο η αλήθεια της αφής.

Γέφυρα των στεναγμών

Το κάτω χείλος σου πάνω μου καθρεφτίζεται. Μα εγώ το άνω ποθώ· αυτό που ιδρώνει. Όταν το φιλώ, βουλιάζει η Γαληνοτάτη. Κοσμοχαλασιά ο ιδρώτας σου.

Το τελευταίο δήγμα

όσο γερνάμε

υψωνόμαστε στ’ αστέρια

ή φιδογυρίζουμε

σπειροειδώς προς τα πάνω

ώσπου

στο τελευταίο μας δήγμα

ν’ αδειάσουμε στο σύμπαν

το φαρμάκι του χρόνου;

                                                                             

Κ.Κ. 09-'21