Φύλαξόν με υπό την σκέπην σου

 

Βαθύγηρος πια ο πατέρας. Κι εκείνη η σκάλα στο εξοχικό κουράζει και νέους. Το είπα του σπιτονοικοκύρη. Μου είπε ν’ αδειάσω το συντομότερο, για να βάλει μπογιατζήδες.

       Είχανε ξεμείνει κάμποσα πράγματα της μάνας. Δεκατρία χρόνια πεθαμένη. Βάλθηκα να τα ξεφορτώνομαι. Πρώτο και καλύτερο ένα κιτσάτο φωτιστικό νυκτός, σουβενίρ θρησκευτικού τουρισμού, με μια Παναγία βρεφοκρατούσα και το «Φύλαξόν με υπό την σκέπην σου».

       Οι μπογιατζήδες απέξω. Κατεβάζοντας και τα κάδρα αντίκρισα το σπίτι άδειο.

       Άρχισα να ψάχνω στον σωρό με τις σκουπιδοσακούλες. Βρήκα το φωτιστικό. Το ’χει ο πατέρας τώρα.

 

Εγώ δεν έχω το θεό μου. Και τελώ –μέχρι τέλους– ασκεπής.

 

Κ.Κ. 22-06-’22

 

Κύκλιος χρόνος

Η γέννηση είναι η προσωρινή επικράτηση της κεντρομόλου προς τη ζωή. Με τον θάνατο επανέρχεται η παντοδυναμία της φυγόκεντρου.

 

Αστρικός χρόνος

Μια τσιγγάνα απόφοιτος Λυκείου διαβάζει τον αστρικό χρόνο στην παλάμη μας. «Η γραμμή της ζωής πάντα τείνει προς το μηδέν», λέει.

 

Μουσικός χρόνος

είναι όταν με φιλάς. Όλα τότε συστέλλονται και διαστέλλονται κατά το δοκούν. Εμείς οι μετρονόμοι.

 

Κ.Κ. 16-06-’22

 

Λαβύρινθος

 

Το φεγγάρι σηκώνεται. Ασβεστώνει τα προσφυγικά της Απάνω Σκάλας. Σε παίρνω απ’ το χέρι. Γυρίζουμε τα στενά. Τα κορίτσια ψιθυρίζουν τα μυστικά τους. Μας κοιτάνε. Πίσω απ’ τις παλάμες τους πνίγεται ένα γέλιο. Ο κάματος της μέρας δροσίζεται στις αυλές και στα μπαλκόνια. Η σελήνη τού δίνει τη σιωπή της. Σ’ ένα τυφλό στενό με φιλάς. Κλείνουμε τα μάτια.

       Αυτός ο λαβύρινθος το πιο δικό μας καλοκαίρι.

 

Κ.Κ. 31-5-’22