Μνημείο αδικοχαμένων

 

ουδείς δε χάνεται αδίκως

όλοι αφελώς χανόμαστε

 

αλεπού ο Χρόνος

δεν πιάνεται με ξόβεργες

 

Κ.Κ. 10-03-’24

 

Σακατιλίκι

Κατεβαίνω από νωρίς στην Αθήνα για δουλειές. Είχε και πορεία. Την προλαβαίνω. Βρίσκω παλιούς γνωστούς και πιάνουμε μουχαμπέτια για τα πολιτικά. Στο υπουργείο ένας πιτσιρικάς λυγάει ένα κάγκελο και μπουκάρει κόσμος. Μέσα κι εγώ. Πάνω που μας στριμώχνουνε τα ΜΑΤ βλέπω τον Χ να με καρφώνει. Είκοσι χρόνια είχα να τον δω. Ψαρομάλληδες πια. Μας φοράνε τις χειροπέδες. Περνάμε κάμποση ώρα στην Ασφάλεια. Μας αφήνουν. «Είσαι καλά, ρε;», τον ρωτάω. «Καλά», μου απαντάει. «Στις πορείες κατεβαίνεις;». «Απ’ άλλα κι άλλα περάσαμε, αυτό το σακατιλίκι δεν κόβεται». Χαζογελάμε. «Άντε ρε, στην επόμενη». «Δε μένω Αθήνα», του λέω. «Τυχαία βρέθηκα».

       Πηγαίνω άρον άρον στ’ αμάξι. Μπαίνω με ζόρι. Το είχαμε φάει το μπερντάχι μας. Φτάνω στο τσακ στο σχολείο. Ξεσκονίζομαι και μπαίνω στην τάξη. «Κάπως είστε σήμερα, κύριε». «Τίποτε, κάτι πονάκια της ηλικίας», λέω κι ανοίγω το κεφάλαιο για την αριστοτελική μεσότητα.

 

Κ.Κ. 03-03-’24