Τέμενος

Είναι ένα βάραθρο. Ψηλά, όλο δασωμένο. Ίσα που αρχίζει το γκρέμι μια ελιά. Στο φαράγγι φασκόμηλο, άγρια μέντα και ρίγανη. Κάτω στο ανήλιο, το νερό υφάλμυρο.

       Ζυγώνω. Ο ίδιος πάντα ίλιγγος. Αφήνομαι.

       Κι όλο πέφτω μες στα σκοτάδια σου, στο μυριστικό σου χάος, χάνομαι στην αποκαή σου –για λίγο υφάλμυρο νερό, για τη σκιά στη ρίζα της ελιάς, για μια χοή στο ιερό σου τέμενος, Γυναίκα.

 

Με τα μάτια κλειστά

τα χέρια σου πολυεργαλείο. Θωπείες, ακραγγίγματα, αναγνώσεις –το δέρμα μια περγαμηνή σε μπράιγ–, μα πιο πολύ αγκύλες, όταν το πέρας της υπάρξεώς μας σφιχταγκαλιάζει το δέρας της τελείας ηδονής.

 

Ικεσία

Όταν κλειδώνεις τα χείλη σου στα δικά μου, μάθε –σε ικετεύω– να πετάς μακριά το κλειδί.

 

 

K.K. 12-’21