Συμεών ο στυλίτης

έρχεσαι –λες–

την πίστη μου ακέρια να δεις

να λάμπει

πάνω στο τυραννισμένο μου σαρκίο

Και δεν είναι ο στύλος

που ’ναι μονάχα μια σταλιά

το σώμα σου είναι

που γυαλίζει κεχριμπάρι στον ήλιο

και το ρέγομαι

πώς ρέγονται οι ακρίδες

τον μέσα μου αγρό

τις ώρες που πέφτουνε πάνω μου λεφούσι

ψάλλοντας

το μακάριοι οι καθαροί τη καρδία

 

 Στειλίτης

Κι ούτε στύλος –στειλιάρι είναι. Κι ας είναι η πίστη μου η πιο σκληρή αξίνα. Πέτρωσε ο πόθος σου. Όσο τον χτυπώ, με λυγά.

 

Κ.Κ. 17-10-’21