Οι πόθοι μας

 

Οι πόθοι μας είναι θηρευτές.

Ξέρουν να περιμένουν. Γίνονται ένα με την πέτρα. Κρύβονται στην κοιλιά ξύλινων αλόγων. Δε χαρίζονται –κανενός.

 

Οι πόθοι μας είναι δέντρα.

Βλασταίνουν σιγανά. Η ψυχή μας τους ποτίζει. Ριζώνουν δόντι, κυπαρίσσι στον βράχο. Σαν εκπληρώνονται, γυμνά κλαδιά με τις προοπτικές καινούριων φυλλωμάτων.

 

Οι πόθοι μας είναι σκυλιά.

Μετά τις σάρκες μάς θάβουν κόκαλο –γι’ αργότερα.

 

 

Κ.Κ. 04-03-’22