Οι πόνοι μας

 

Κι ας τους λιάζουμε μαζί με τα χταπόδια. Εκείνα γίνονται γλυκά. Αυτοί ξεραίνονται.

 

Οι πόνοι είναι τα όρια όπου καθένας φτάνει μόνος του.

 

Καμιά αυτογνωσία δεν υπήρξε αναλγητική –ούτε καν παυσίπονη.

 

Καμιά πατρίδα γι’ αυτούς. Κανένα σύνορο. Καμιά ρίζα. Οι Στωικοί πόνοι είναι πολίτες του κόσμου.

 

Ο πόνος είναι αητός· κι εμείς χελώνα. Σπάει το καύκαλο στον βράχο και βγαίνει ο Άνθρωπος.

 

Κάποιοι πόνοι πονούνε περισσότερο όταν σβήνουν. Όμως ο χρόνος, όπως κι ο Θεός, δεν κάνει διακρίσεις.

Αυτά σκέφτομαι, κάθε που ανάβω –αραιά πια– το καντηλάκι της μέσα μου.

 

«Μ’ έναν πόνο» λένε και λησμονούν πως ένας είναι ο Πόνος –γιατί ένας είναι και ο Άνθρωπος.

 

Ατσαλένιες ράγες οι πόνοι μας. Πάνω τους ο συρμός της ζωής.

 

Κ.Κ. 03-’22