Θάλασσα γυνή

 

είναι που όταν είμαι μέσα σου

ο χρόνος ξεγίνεται

σαν τον αχινό που ρίχνει τ’ αγκάθια του

κι ομνύει στη μελάτη

πορτοκαλί του σάρκα

κι εγώ χάνω τα σύμφωνα και τα φωνήεντα

και μιλώ χτένια και κοράλλια

και λέξεις γυαλιστερές

κρυμμένες στην άμμο

και ήδομαι σαν ξέχειλο φλασκί

σαν ποδήλατο σε κατηφόρα

μεσημέρι Παρασκευής μετά το σχολείο

κι απλώνομαι ζυμάρι

στις παλάμες σου

γεμίζω τα δακτυλικά διάκενα

με αστρικό φως

μεγεθύνω το σύμπαν

κοσμογονία

κι ο Έρως σπάει το τσόφλι της Νύχτας

πώς σπουν τα σπλάχνα μου

σαν με κοιτάς

και με κεντάς

θεό δεσμώτη

κι εγώ θνήσκω για σένα

πώς θνήσκει γηρασμένο σαρκίο

για μία μόνο άλκιμη στιγμή

εφηβικής νεότητος

 

πάντα θα είμαι μέσα σου

 

δεν έχει τέλος αυτό το ταξίδι

 

 

Κ.Κ. 18-02-’22

φωτό: Αμμουλιανή, Μεγάλη Άμμος