IN MEMORIAM

 

«Βουλιάζουμε μες στην υπαρξιακή αγωνία. Θρηνούμε για τη ζωή που χάνεται.

Κι όμως· κάθε μεταβολή στη συνείδηση κι ένας μικρός θάνατος· κάθε μετατόπιση κι ένας άλλος εαυτός.

Τα παιδιά που υπήρξαμε, επιζούν ή σβήνουν μες στην υστεροβουλία και τη συνήθεια της ωριμότητας; Υπάρχει κάτι εκτός από τη μνήμη που μας συνδέει με τους χαμένους μας εαυτούς; Τόσοι –ήδη– εν ζωή θάνατοι.

Γεννιέσαι κι είσαι ακόμη μια σκιά χωρίς συνείδηση. Στις πρώτες μνήμες η απαρχή της ύπαρξης.

Λέω καμιά φορά πως θα ’ταν ωραίο να φανταζόμαστε τη ζωή σα μια κλωστή που στο τέλος της γυρίζει και συναντά την αρχή σ’ έναν κύκλο. Χάνεται έτσι η γραμμικότητα, μπαίνουν τα γηρατειά μες στα νιάτα κι αντιστρόφως, γλιστράς στον κύκλο όπως θες, αριστερόστροφα, δεξιόστροφα, στροβιλίζεσαι. Ο θάνατος είναι τότε η φυγόκεντρος, είναι ροπή φυγής από την επανάληψη· δεν είναι κατάληξη, προϊούσα φθορά».

 

Δεν ξέρω αν συμφωνώ σε όλα, σκέφτηκα βγαίνοντας απ’ την ανάρτηση μιας ακόμη φεϊσμπουκικής επαφής, που είχε εδώ και καιρό μετατραπεί σε «εις μνήμην».

Εικονική τελικά η κάθε ύπαρξη; Ή μήπως και στην αρχή και στο τέλος η μνήμη είναι αυτή που δίνει τη ζωή; Αλλά κι η μνήμη, τι είναι; Δεν είναι μια μεταβαλλόμενη συνείδηση, μια διαρκής μετατόπιση;

 

Ας την κρατάμε –έστω κι έτσι.

Α ν ά γ κ η –γιατί η ζωή είναι σαν το απριλιάτικο το χιόνι.

Κ.Κ. 10-04-'21

Η φωτό αλιευμένη από το διαδίκτυο.