Η μάνα του ιππόκαμπου

 

Πήρε απόγεμα. Η κάψα πεσμένη από ώρα κι η θάλασσα λάδι.

       Μπήκε αμέσως στο νερό. Έριξε μερικές απλωτές κι ύστερα στάθηκε και κάτι εξέταζε.

-     Μπαμπά, τι είναι αυτό που είναι μπερδεμένο στην πετονιά;

-     Ιππόκαμπος είναι. Πάρ’ τον προσεκτικά στο χέρι σου να τον ξεμπλέξεις.

Τον κράτησε για μια στιγμή στην παλάμη του και τον λευτέρωσε.

Με κοίταξε ίσια στα μάτια.

-     Θα τα καταφέρει μόνος του, μπαμπά;

 

Πλατάγισε η ουρά στον αφρό. Ήρθε και στάθηκε μπροστά του. Στήθια όστρακα, μαλλιά φύκια τρικυμισμένα. Του ’πλεξε τα χέρια πλώρη και τον κοίταξε ίσια στα μάτια.

-     Δε θα ’ναι μόνος του. Θά ’ρθεις να τον πάμε σπίτι του;

 

Γύρισε ύστερ’ από λίγο. Το βλέμμα φιλντισένιο, τα χέρια του πτερύγια.

Με κοίταξε ίσια στα μάτια.

-     Μπαμπά, το ήξερες ότι η Γοργόνα είναι η μαμά του ιππόκαμπου;

-     Είναι και γιαγιά σου, αγόρι μου. Και συ πάντα με λευτερώνεις και με γυρίζεις σπίτι.

 

Κ.Κ. 04-04-’21