Κυριακή σήμερα μπαμπά.

       Θα ξυπνήσουμε νωρίς. Θα με πάρεις στο ψαλτήρι και τα τεριρέμ θα βγαίνουν απ’ το στόμα σου σαν γαμπριάτικο πουκάμισο. Θα καμαρώνω.

       Η μαμά θα κάνει κεφτεδάκια με πατάτες και καρυδόπιτα κι η Εύη μας θ’ αρχίσει να τσιμπολογάει πριν προλάβει να ρουφήξει το σιρόπι. Θα κάτσουμε όλη η οικογένεια στο τραπέζι.

       Ύστερα θα πάμε οι δυο μας στην Τούμπα. Θα μου πεις για το κύπελλο του ’72 και του ’74, το πρωτάθλημα του ’76, τον Κούδα, τον Σαράφη και τον Τερζανίδη. Στην επιστροφή στο αμάξι θα θυμηθείς τα νιάτα σου, που τα κοίμιζες στον φούρνο πάνω στα σακιά με το αλεύρι, όταν ήρθες μόνος σου απ’ το χωριό, δεκάξι χρονών, το ’46 με τον εμφύλιο.

       Τ’ απόγευμα θα πιείτε καφέ με τη μάνα και θα μετρήσετε τη σιρμαγιά για το διαμέρισμα. Εσύ με τις ζάχαρες και τις φακές κι εκείνη με τη ραφτική. Ο εργολάβος είναι εντάξει. Θα έρθει με τη γυναίκα του να ψωνίσει απ’ το μπακάλικό μας. Έτσι θα ξοφλήσουμε δύο ολόκληρα γραμμάτια.

       Αργότερα θ’ ακουστεί το σήμα της Αθλητικής Κυριακής. Εσύ θα στρωθείς στην τηλεόραση κι εγώ στα μαθήματα. Θα θυμώσεις με τον Διακογιάννη, που αγνοεί επιδεικτικά τις ομάδες της Θεσσαλονίκης. Θα σε ζαλίσω με τις απορίες μου στην ορθογραφία και στην αριθμητική. Είσαι απόφοιτος επτατάξιου γυμνασίου. Γραμματιζούμενος.

 

Μπαμπά, αύριο το πρωί νά ’ρθεις να με φιλήσεις πριν φύγεις για το μαγαζί. Θα είμαι πάλι μικρός. Θα σε ρωτήσω «Είσαι τσυρισμένος;» και θα ξινίσω λιγάκι τα μούτρα μου αηδιασμένος απ’ τη μυρωδιά του πρωινού σου τσιγάρου. Αλλά εσύ να με φιλήσεις, εντάξει;

       Καλή βδομάδα, μπαμπά.

 

Κ.Κ. 09-07-’22