Ως αμνός τετελεσμένος

 

Το χνούδι απ’ το πρόσωπό σου καλά καλά δεν είχε πέσει. Τσοπανάκος από χωριό της Γορτυνίας (μου ’πες και τ’ όνομα —δεν το θυμάμαι).

       Στην αυλή, στη βόλτα ήρθαμε φάτσα με φάτσα κι αρχίσαμε να βαδίζουμε μαζί. Εκεί μου είπες.

       «Πέρασαν μια μέρα οι αντάρτες απ’ το χωριό και με πήραν να φυλάω τα πρόβατα. Μετά ήρθε ο στρατός και μ’ έπιασε. Το στρατοδικείο έβαλε θάνατο. Λες να με σκοτώσουν;»

«Δεν το πιστεύω» σου είπα.

Ήτανε, βλέπεις, η κορμοστασιά σου ως πέντε μπόγια πιο πάνω απ’ τους τοίχους της φυλακής της Τρίπολης. Τα μέλη σου καταρράκτης απριλιάτικος. Τα μάτια σου βλαστάρια χλωρά βουνίσιου κέδρου.

Κι εσύ, Κώστα απ’ τη Γορτυνία, ο πιο επικίνδυνος, ο πιο σεσημασμένος για κάθε καθεστώς, σαν σε είδα στο εκτελεστικό, όπου τα χείλη μας για πάντα ενωθήκαν.

 

Κ.Κ. 25-07-’21

(Η φωτό αλιευμένη από το διαδίκτυο)