ο ήλιος

 

μια μαύρη κόρη

με το μαύρο της κορμί

έβενος από την Γκάνα

ασκέβρωτος

ευθυτενής

στίλβων

βογκάει τις μέρες της

πάνω σε μαύρες κλίνες

ματώνει τις ρώγες της

πάνω στην κόψη

μαύρων χαρτονομισμάτων

 

στέλνει χαμπέρια μακριά στην πατρίδα

για έναν κόσμο

χωρίς θολό νερό

χωρίς καλύβες από λάσπη

με τον ήλιο πάντα πρωτολάτη

 

η μάνα

ακούει τις λέξεις

να βγαίνουν απ’ το στόμα της

θαμπές

σκεβρωμένες

αταίριαστες

 

θυμάται το δικό της εβένινο κορμί

πώς κάποτε γινόταν ήλιος

πώς κάποτε έστεκε γυαλιστερό κι αλύγιστο

ουρανόσταλτο ξόανο

δόξα της προσκύνησης

 

μα ύστερα θυμάται τον μάγο

πώς κάποτε

που η φυλή στροβιλιζόταν

γύρω απ’ τη φωτιά

την είχε ξορκίσει

 

μη σηκώσεις το βλέμμα σου κατάντικρυ στον ήλιο

μην τον φορέσεις κατάσαρκα

 

μη γίνεις εσύ το μαύρο κέντρο του

 

 

Κ.Κ. 18-07-’21

(η φωτό αλιευμένη από το διαδίκτυο)