Στη μέση τ’ ουρανού
Έτσι να κάνω το χέρι έξω απ’ την πόρτα μου, πιάνω έναν ήλιο. Τον βάζω στη μέση και χορεύω με τα χέρια υψωμένα. Στο κεφάλι μου ένα σμάρι πουλιά. Τραγουδάνε λέξεις. Δίκιο, ψωμί, ελευθερία. Ανοίγω το στήθος μου και ξεριζώνω την καρδιά μου. Ο ήλιος παίρνει το μέρος της. Τα πουλιά ορμάνε ψηλά. Βάζουν την καρδιά μου στη μέση τ’ ουρανού. Τα παιδιά τραγουδάνε τον χτύπο της. Είμαι εφτά φορές χαρούμενος.
Κ.Κ. 31-07-’21
Φωτό: Βάλια Γιγαντίδου
Ως αμνός τετελεσμένος
Το χνούδι απ’ το πρόσωπό σου καλά καλά δεν είχε πέσει. Τσοπανάκος από χωριό της Γορτυνίας (μου ’πες και τ’ όνομα —δεν το θυμάμαι).
Στην αυλή, στη βόλτα ήρθαμε φάτσα με φάτσα κι αρχίσαμε να βαδίζουμε μαζί. Εκεί μου είπες.
«Πέρασαν μια μέρα οι αντάρτες απ’ το χωριό και με πήραν να φυλάω τα πρόβατα. Μετά ήρθε ο στρατός και μ’ έπιασε. Το στρατοδικείο έβαλε θάνατο. Λες να με σκοτώσουν;»
«Δεν το πιστεύω» σου είπα.
Ήτανε, βλέπεις, η κορμοστασιά σου ως πέντε μπόγια πιο πάνω απ’ τους τοίχους της φυλακής της Τρίπολης. Τα μέλη σου καταρράκτης απριλιάτικος. Τα μάτια σου βλαστάρια χλωρά βουνίσιου κέδρου.
Κι εσύ, Κώστα απ’ τη Γορτυνία, ο πιο επικίνδυνος, ο πιο σεσημασμένος για κάθε καθεστώς, σαν σε είδα στο εκτελεστικό, όπου τα χείλη μας για πάντα ενωθήκαν.
Κ.Κ. 25-07-’21
(Η φωτό αλιευμένη από το διαδίκτυο)
Κιθάρα
Η μοναξιά είναι μια κιθάρα.
Κάθε που αγριεύει ο καιρός, την κουρντίζει ο ναυτικός και την πετάει στη θάλασσα να δέρνεται, μικρό καράβι.
Μα είναι γερό σκαρί κι αβύθιστο κι ύστερ’ από λίγο έρχεται πάλι ν’ απαγκιάσει στο πλευρό του.
Τη βάζει πάνω του και κάνει να παίξει.
Μα οι χορδές της βουβές, ακύμαντη θάλασσα.
Μέσα της βουλιάζουν όλου του κόσμου οι ψυχές.
Κ.Κ. 24-07-’21
(Η φωτό δική μου)
ο ήλιος
μια μαύρη κόρη
με το μαύρο της κορμί
έβενος από την Γκάνα
ασκέβρωτος
ευθυτενής
στίλβων
βογκάει τις μέρες της
πάνω σε μαύρες κλίνες
ματώνει τις ρώγες της
πάνω στην κόψη
μαύρων χαρτονομισμάτων
στέλνει χαμπέρια μακριά στην πατρίδα
για έναν κόσμο
χωρίς θολό νερό
χωρίς καλύβες από λάσπη
με τον ήλιο πάντα πρωτολάτη
η μάνα
ακούει τις λέξεις
να βγαίνουν απ’ το στόμα της
θαμπές
σκεβρωμένες
αταίριαστες
θυμάται το δικό της εβένινο κορμί
πώς κάποτε γινόταν ήλιος
πώς κάποτε έστεκε γυαλιστερό κι αλύγιστο
ουρανόσταλτο ξόανο
δόξα της προσκύνησης
μα ύστερα θυμάται τον μάγο
πώς κάποτε
που η φυλή στροβιλιζόταν
γύρω απ’ τη φωτιά
την είχε ξορκίσει
μη σηκώσεις το βλέμμα σου κατάντικρυ στον ήλιο
μην τον φορέσεις κατάσαρκα
μη γίνεις εσύ το μαύρο κέντρο του
Κ.Κ. 18-07-’21
(η φωτό αλιευμένη από το διαδίκτυο)
όταν θα ’ρθεις
σαν την πρώτη αυγή του δάσους
τσιγγάνα
με τα πιο εκμαυλιστικά μάτια
με τα πιο υγρά λόγια
με τα πιο σέρτικα φιλιά
όταν θα ’ρθεις
σαν την πρώτη των εφήβων ονείρωξη
θεά των όφεων
με τη μέση ζωνάρι σφιγμένο
με το γόρδιο στήθος λυτό
με τις θηλές κεράσια του Ιούνη
να ξέρεις
δέκα χρόνια
μπαρουτοκαπνισμένος
καταπάνω στον ορκισμένο Έκτορα
απέναντι στους πεισμωμένους Τρώες
δέκα χρόνια
με την μήνι του Αχιλλέα ευαγγέλιο
με τις παλάμες άλικες
απ’ το σκοτωμένο αίμα της Ασίας
Γρανικός
Γαυγάμηλα
Υδάσπης
δέκα χρόνια
με το μάτι των Γραιών
με το δόντι των Πορφυρογέννητων
με το φρύδι των Κυκλώπων
δέκα χρόνια
πιστό σκυλί
στον τσοπάνη του πολέμου
δέκα χρόνια ατόφια
μ’ έμαθαν να γνωρίζω
τους τρόπους του δαίμονα
γι’ αυτό
όταν θα ’ρθεις
να ξέρεις
μήτε εμένα
μήτε τη γενιά μου
θ’ αφήσω ποτέ βορά
σε σαρκοβόρους μύθους
γι’ αυτό
όταν θα ’ρθεις
με τό ’να χέρι πίσω απ’ την πλάτη
να ξέρεις
θα φορέσω του σκύλου το σκουφί
θα κρατήσω γερά τη γυαλισμένη ασπίδα
και με το βλέμμα αποστραμμένο
πισωπατώντας
το δρεπάνι θα χαράξω
στον πάλλευκο τυραννικό λαιμό σου
και τότε
θνητός
με το χέρι του φονιά
θ’ αγγίξω το γόνυ σου
με το στόμα του λύκου
θα σου πω την πρώτη μου αλήθεια
μόνη μου γη
το στήθος σου
μόνη μου πατρίδα
το φιλί σου
μόνος μου τόπος
το σεσημασμένο δέρας σου
Κ.Κ. 11-07-’21
