Στον αστερισμό του βάκτρου τίποτε δε γειώνεται. Φιδογυρίζουν τ’ αστέρια στη λαβή, στροβιλίζονται δερβίσικα, φεύγουν σφεντόνα στο στερέωμα. Κανένα νεφέλωμα δεν τα κρύβει. Λάμπουν αγάντα! και βάστα καρδιά!. Δένονται λευκή κοτσίδα κι υψώνουνε γροθιά στον ήλιο –δόντια λύκου.
Στον αστερισμό του βάκτρου τ’ αστέρια γυαλίζουν τα παπούτσια τους, φοράνε το παλτό τους και βγαίνουν στον δρόμο. Πλάι τους πετάνε άγγελοι. Κι όσο σπασμένα τόσο φτερά.
Τ’ αστέρια τούς χειροκροτούνε.
Έτσι φωτίζονται οι μαύρες τρύπες.
Κ.Κ. 13-03-’21
Άμποτε να γερνάμε όλοι έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου