Κυρά του απομεσήμερου

 

Είπα θα σε ξεχάσω πια

για τα καλά

αλλά πρόβαλες πάλι μέσ’ απ’ τα κύματα

κυρά του απομεσήμερου

κι η γητειά σου μ’ αγκάλιασε

οι αμμούδες σου μου γιάνανε τα μάτια

οι θάλασσές σου ανάστησαν τον κόσμο μου

 

Κυρά του απομεσήμερου

σπυρί σπυρί φεγγοβολάει τ’ αλάτι σου

μέσα στα σχίνα σου λιμπίστηκα για πρώτη φορά το καλοκαίρι

μες στις αυλές σου κρυφάκουσα την προσφυγιά

μες στα σοκάκια σου περπάτησα τη ζωή μου

 

Κυρά του απομεσήμερου

πόσους όρκους ακόμη για σένα

 

πετράδι μου

παιδική μου αγάπη

ρόδο αμάραντο

 

Κ.Κ. 30-06-’24