Ολοκαυτώματα

 

Στα Καλάβρυτα, στον Χορτιάτη και σ’ άλλους τόπους, απ’ αυτούς που λένε μαρτυρικούς, οι άνθρωποι καίγονται ζωντανοί –γιατί καμιά φωτιά ποτέ δε σβήνει.

Στη Ρόδο, στη Δαδιά και σ’ άλλους τόπους, που κάποτε λέγονταν παρθένοι, τα ελάφια και τα δέντρα καίγονται ζωντανά –γιατί καμιά φωτιά ποτέ δε σβήνει.

«Πώς νιώθουν ο άνθρωπος, το ελάφι, το δέντρο, όταν καίγονται ζωντανά;» θα σε ρωτήσω. «Φτάνει πια με το φτηνό συναίσθημα!» θα μου πεις –και δικαίως. Γιατί δεν είναι που δεν θρηνούμε για τον άνθρωπο, το ελάφι, το δέντρο.

 

Είναι που για να σβήσουν οι φωτιές πρέπει –επιτέλους– να μιλήσουμε για κατακτητές, δωσίλογους και ντόπιους συνεργάτες.

 

Δημοσιευμένο στο ημερολόγιο 2024 της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης