Ο πύργος

 

Ανεβαίνεις διαρκώς με την ελπίδα πως κάπου τελειώνει. Μα κάθε όροφος φέρνει κι άλλον. Κι όλο ριζώνει –πέτρα  την πέτρα. Κάποτε κουράζεσαι. Στέκεσαι βλέποντας μια πάνω μια κάτω τον πύργο ν’ απλώνει. Δίχως αρχή, δίχως τέλος. Όπως ο χρόνος των θεών. Τότε καταλαβαίνεις που αυτός ο πύργος είσαι εσύ σα ρίχνεσαι πάνω στους άλλους, μα το πιο πολύ στον εαυτό σου.

Κ.Κ. 16-12-2023