Το Τέρας πάντα θα ’ναι εδώ. Και θα γυρεύει τις καρδιές μας.

       Λέξη μικρή το μεγάλο μας όχι.

 

Κ.Κ. 31-12-’23

 

Ολοκαυτώματα

 

Στα Καλάβρυτα, στον Χορτιάτη και σ’ άλλους τόπους, απ’ αυτούς που λένε μαρτυρικούς, οι άνθρωποι καίγονται ζωντανοί –γιατί καμιά φωτιά ποτέ δε σβήνει.

Στη Ρόδο, στη Δαδιά και σ’ άλλους τόπους, που κάποτε λέγονταν παρθένοι, τα ελάφια και τα δέντρα καίγονται ζωντανά –γιατί καμιά φωτιά ποτέ δε σβήνει.

«Πώς νιώθουν ο άνθρωπος, το ελάφι, το δέντρο, όταν καίγονται ζωντανά;» θα σε ρωτήσω. «Φτάνει πια με το φτηνό συναίσθημα!» θα μου πεις –και δικαίως. Γιατί δεν είναι που δεν θρηνούμε για τον άνθρωπο, το ελάφι, το δέντρο.

 

Είναι που για να σβήσουν οι φωτιές πρέπει –επιτέλους– να μιλήσουμε για κατακτητές, δωσίλογους και ντόπιους συνεργάτες.

 

Δημοσιευμένο στο ημερολόγιο 2024 της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης

 

Ο πύργος

 

Ανεβαίνεις διαρκώς με την ελπίδα πως κάπου τελειώνει. Μα κάθε όροφος φέρνει κι άλλον. Κι όλο ριζώνει –πέτρα  την πέτρα. Κάποτε κουράζεσαι. Στέκεσαι βλέποντας μια πάνω μια κάτω τον πύργο ν’ απλώνει. Δίχως αρχή, δίχως τέλος. Όπως ο χρόνος των θεών. Τότε καταλαβαίνεις που αυτός ο πύργος είσαι εσύ σα ρίχνεσαι πάνω στους άλλους, μα το πιο πολύ στον εαυτό σου.

Κ.Κ. 16-12-2023

 

–φαντάσου–

 

έρημε Προμηθέα

το συκώτι σου

κάθε βράδυ

στη διεύθυνση Ασφαλείας

 

«χαμωθεός

να κινηθεί

–φαντάσου–

εναντίον της κοσμικής τάξης»

 

έκρωζαν από πάνω σου

ένα γύρω

γαλονάδες

βασιλικοί αετοί

 

Και προπαντός

μη νομίσετε πως δεν γνωρίζω τα συνθηματικά: Κράτος, Βία, Ζήλος, Νίκη.

Έτσι ξέρω για τα προσωπεία, τις σημαίες, τη μυστική διπλωματία, τις ρηματικές διακοινώσεις.

Για τις πλειοψηφίες, τα κοπάδια, τα αζημίωτα σκυλιά.

Ξέρω να γυρίζω στο στόμα μου λέξεις όπως φυλή, ανωτερότητα, χρέος, ηθική.  

 

Πλεξίματα της θηλιάς του χαμού.