Ο αμάραντος

Στη Φιφή

Ανήμερα Πάσχα στο αμάξι ψάχναμε τραγούδια στο ραδιόφωνο. Μόλις τέλειωσε ο «αμάραντος», η παραγωγός άρχισε να αραδιάζει τα του δεντρολίβανου. Τον βάζουμε, έλεγε, στα μνήματα για να μην ξεχνάμε τους νεκρούς.

       Θυμήθηκα το δεντρολίβανο της μάνας. Όλο το μνήμα έπιασε. Οι εργάτες βρίζανε στην εκταφή. Όταν άλλαξε τραγούδι ο σταθμός, η συμβία μου με ρώτησε αν νιώθω την ανάγκη να πηγαίνω στο μνήμα του πατέρα.

       Την άλλη μέρα, πήγαμε μαζί στο πατρικό μου. Ανοίγω το ψυγείο και βρίσκω τα ρούχα του πατέρα βρώμικα και πατικωμένα στα συρτάρια για τα φρούτα. Προσπάθησα να του εξηγήσω. «Σμαρούλα, από βραδύς να με ετοιμάσεις τα ρούχα μου! Διπλανάσταση αύριο», μου απάντησε.

Παράφαγα. Κι ας έλεγα ότι μου ’πεσε βαρύ το κατσίκι. Όσο γι’ αυτά τα γραφτά, κανένα δεντρολίβανο δεν ποτίζουν.

 

Η αλήθεια –αμάραντη– είναι τι κάνεις όσο είναι ο άλλος ζωντανός.

 

 

Κ.Κ. 17-04-’23