Συστροφή

Αυτοί

που μας φαρμάκωσαν πισώπλατα

–και πρώτος και καλύτερος ο Χρόνος–

κάποτε θα συστραφούν

και θα δαγκώσουν την ουρά τους.

 

Πώς

Κάθε χρόνος

κάθε άνθρωπος

κάθε χρόνος κάθε ανθρώπου

θνησιγενής.

Αλλιώς

πώς θα ’ταν η ζωή

τόσο

μεγάλη.

 

Γράμματα

χ, ρ, ο, σ

Ίδια τα γράμματα αυτά

στον Χρόνο και στον Χάρο.

Έτσι και στον Αχόρταστο

που λέει ο Παπαδιαμάντης

για τον δεύτερο.

 

Είναι βέβαια κι ο Ρόγχος

–του Ελύτη

–και του θανάτου.

 

Μπούκλες

Αντέχεις - δεν αντέχεις

μισή ώρα ανάσκελα

στον σωλήνα της μαγνητικής

μ' ένα σώμα

τόσο ξένο πια στην ηδονή

μα τόσο δικό σου πια στον πόνο.

 

Αυτά σκέφτεσαι

ενόσω μπροστά σου

τσουλάει ο Χρόνος

σακάτης άγγελος

μ' αυτές τις απροσμάχητες

μπούκλες.

 

Κ.Κ. 22-02-'23

Ραφαήλ, Sistine Madonna (λεπτομέρεια), 1512

 

Άνοιξη

 

Κάθε επανάσταση εμπεριέχει μια Άνοιξη –ή καλύτερα την προϋποθέτει ως υποκείμενη θεραπεία. Αρρώστια να μη ρίχνεσαι στον κίνδυνο –και τις μεταβολές.

 

Τα μαρμαρένια αλώνια είναι ένα λιβάδι παπαρούνες. Ο Διγενής –όσο κόκκινος– μαραίνεται. Το αίμα εκτείνει την προοπτική των σπόρων.

 

Ρίγος και θάνατος η Άνοιξη. Σαν τα σκουλήκια στο στόμα των νεαρών χελιδονιών.

 

Οὐκ ἄν εἴη ἔαρ, εἰ μὴ συντρίβοι. Οὐκ ἄν εἴη ἔαρ, εἰ μὴ συντρίβοιτο.

 

Δεν είναι Άνοιξη, αν δεν συντρίβει. Δεν είναι Άνοιξη, αν δεν συντρίβεται.

 

Άνοιξη είναι το διά του φωτός σκότος

 

ο διά του σκότους φωτισμός.

 

Άνοιξη είναι ο διά της ζωής θάνατος

 

η διά του θανάτου ζωή.

 

 

 

Κ.Κ. 22-04-’23

 

Ο αμάραντος

Στη Φιφή

Ανήμερα Πάσχα στο αμάξι ψάχναμε τραγούδια στο ραδιόφωνο. Μόλις τέλειωσε ο «αμάραντος», η παραγωγός άρχισε να αραδιάζει τα του δεντρολίβανου. Τον βάζουμε, έλεγε, στα μνήματα για να μην ξεχνάμε τους νεκρούς.

       Θυμήθηκα το δεντρολίβανο της μάνας. Όλο το μνήμα έπιασε. Οι εργάτες βρίζανε στην εκταφή. Όταν άλλαξε τραγούδι ο σταθμός, η συμβία μου με ρώτησε αν νιώθω την ανάγκη να πηγαίνω στο μνήμα του πατέρα.

       Την άλλη μέρα, πήγαμε μαζί στο πατρικό μου. Ανοίγω το ψυγείο και βρίσκω τα ρούχα του πατέρα βρώμικα και πατικωμένα στα συρτάρια για τα φρούτα. Προσπάθησα να του εξηγήσω. «Σμαρούλα, από βραδύς να με ετοιμάσεις τα ρούχα μου! Διπλανάσταση αύριο», μου απάντησε.

Παράφαγα. Κι ας έλεγα ότι μου ’πεσε βαρύ το κατσίκι. Όσο γι’ αυτά τα γραφτά, κανένα δεντρολίβανο δεν ποτίζουν.

 

Η αλήθεια –αμάραντη– είναι τι κάνεις όσο είναι ο άλλος ζωντανός.

 

 

Κ.Κ. 17-04-’23

 

Ο παπάς

 

Είναι ένας παπάς. Σε νησί. Λιγάκι μέθυσος. Μαλώνει στο καφενείο για τα ποδοσφαιρικά. Ό,τι σκέφτεται το λέει.

       Τις προάλλες, τρεις η ώρα το χάραμα, χτυπάει τις καμπάνες. Οι επίτροποι άρον άρον στην εκκλησία. Γυρνάνε στα σπίτια τους βρίζοντας. Λένε πώς θα γίνει να τον ξυρίσουν.

       Την άλλη μέρα τελειώνει όπως όπως τα αγιωτικά και τρέχει, όπως πάντα, στα χωράφια. Γιος αγρότη και γεροδεμένος. Του αρέσει να βοηθάει τους μικρούς. Κάποιοι τον αποπαίρνουν για τα χθεσινοβραδινά. Άλλοι τον δέχονται. Αρπάζει το τσαπί χαμογελώντας. Βρίζει τους Φαρισαίους. Ο ιδρώτας του κολλάει στο ράσο.

       Το απόγευμα βρίσκει τους επίτροπους μαζεμένους στην εκκλησία. Του λένε για τα χωράφια, για τις καμπάνες αξημέρωτα. Το θέμα του έφτασε, λένε, στον μητροπολίτη.

 

***

 

Ο παπάς χτυπούσε τις καμπάνες για βοήθεια. Σκυλοπνίχτης από απέναντι –τα γνωστά. Ίσα να χαλάν οι επίτροποι τον ύπνο.

Αυτός ο παπάς είσαι εσύ. Όταν ήσουν παιδί. Όπως κι εγώ.

 

Τώρα τα κουτσοβόλεψα. Επίτροπος πια.

       Για σένα δεν ξέρω.

 

Κ.Κ. 14-04-’23

Στη φωτό ο παπα-Γιώργης Χιωτάκης, από τα Νομικιανά Σφακίων. 

 

εκεί που κάποτε σε κέντησε ο Ρωμαίος στρατιώτης

εκεί που φώλιασε ο δαίμονας

Καζάλε Μονφεράτο

Τάραντας

Πιομπίνο

βιομηχανικά εργοτάξια

η ιταλική οικονομική έκρηξη

 

η ίνα αμιάντου στον θώρακα

 

τώρα εδώ

καρφωμένος

με μια σκουριά δίχως ζάφτι

με τη μορφίνη στερνή σου σύντροφο

με το σφυροδρέπανο να σε περιμένει στο μνήμα

 

πες μου

working class hero

πότε θ’ αναστηθείς

πότε θα σε δω καβαλάρη

στα ουράνια λιβάδια

των σπαγγέτι γουέστερν

 

K.K. 13-04-’23

Mathis Gothart Grünewald, Η μικρή σταύρωση, 1511-1520

 

 

Δελτάριο σ’ έναν ποιητή

 

Θεσσαλονίκη, 12-04-2023

Μάρκο Μέσκο,

 

η γλώσσα γλύφει όλο το αίμα

φτάνει να μην είναι το δικό της

 

το αίμα χύνεται για τη γλώσσα

το αίμα χύνεται με τη γλώσσα

 

κανένα κόκαλο

δεν τσακίζεται

αναίμακτα

 

Σος ειλικρινώς,

Κώστας

 Κ.Κ. 12-04-'23

 

Διάρκεια

 

Επιμονή –όχι παραίτηση. Εργάζεται πάνω μας ο χρόνος. Τον λατρεύουμε σαν μωρό και ομνύουμε στη διάρκεια.

       Τ’ άγριο γένι του Παντοκράτορα κρύβει πάντα μια αφοπλιστική ομορφιά.

 

 

Στην απομόνωση, κάθε μεσημέρι, από μια τρύπα τρία κελιά μπροστά, μπαίνει ήλιος. Δύο λεπτά αυτό. Η γκάβλα κι η διάρκεια πάντοτε αναλογούσαν αντιστρόφως.

 

 

Ο χρόνος μας εκ γενετής πεπερασμένος. Μόνη ατραπός προς τη διάρκεια η των στιγμών έκτασις.

       Έρως Προκρούστης.

 

 

Το άπειρο ορίζεται δια του πεπερασμένου. Έτσι η ζωή υφίσταται χάριν ενός στημένου παιγνίου ορισμών.

 

 

Ουδείς άδακρυς ενώπιον της διαρκείας. Στους αλμυρούς μας οφθαλμούς η απεραντοσύνη.

Ερχόμαστε από τη θάλασσα.

 

Κ.Κ. 04-’23

Η εικόνα διαδικτυακό αλίευμα.