Ενύπνιο. Το πρώτο.

 

Πλάγιασα βαρύς. Απ’ την πλευρά που ’ρχονται τα κακά όνειρα.

Ήτανε λέει παλιές μου τάξεις, μαθήτριες και μαθητές, μέχρι είκοσι χρόνια πριν. Όλοι τους γερασμένοι κι ανήμποροι κι εγώ όπως είμαι τώρα που γράφω, μεσόκοπος. Και να ζηλεύουν τα δικά μου χρόνια και να με κοιτάνε πώς κοιτά ο μάστορας τον άμαθο τον κάλφα που φτιάχνει τέχνη κακή.

            Τι έκανα, τι δεν έκανα –όλα χωρέσαν μέσα στο γιατί που μου φώναξαν και μ’ έβγαλε απ’ τ’ όνειρο.

  

Ενύπνιο. Το δεύτερο.

 

Να κατηφορίζεις την πλατεία Ναβαρίνου μ’ εκείνο το υποσχετικό σου πουκάμισο κι εμένα να μη με νοιάζει το τρέμουλο ούτε οι σκοτοδίνες που κοπανούσα σφηνάκια –μόνο τα λόγια μου που πέθαιναν αφίλητα στο στόμα.

 

Κερατά κόσμε! Πόσα θες να μου ξαναχαρίσεις τέτοιο θάνατο!

 

 

Κ.Κ. 11-’2022