Η πετρωμένη

Στον Π.

 

-     Τι έχεις; -του λέω.

-     Ο αδερφός μου. Σαράντα χρόνια μαζί –μου λέει. Και στη δουλειά έτσι, κολλητοί.

Και να τρίβει τους δείκτες του τον ένα με τον άλλο.

-     Τι έχει;

-     Δε γλιτώνει, δάσκαλε. Όλη μέρα εκεί είμαι.

-     Γι’ αυτό λείπεις;

-     Μου κρατάει το χέρι και μου λέει «βοήθα με».

-     …

-     Ξέρω που δεν έγραψα καλά στο διαγώνισμα. Ήρθα όμως. Το ήθελα.

Σκέφτηκα να του πω για τον φίλο μου. Στα πενήντα ένα του αυτός. Αρρώστια δίχως όνομα.

   Το γύρισα στις λύσεις. Χτύπησε κουδούνι.

 

Κ.Κ. 25-11-’22

 

Ενύπνιο. Το τρίτο.

 

Είχα –λέει– ένα νεροχέλωνο, απ’ αυτά που εμπορεύονται τα μαγαζιά με τα κατοικίδια. Ίσα που χωρούσε στη γυάλα –είχε μεγαλώσει. Το καύκαλό του είχε πιάσει μούργα κι είπα να το καθαρίσω. Η βρώμα έβγαινε σαν πέτσα. Την τράβηξα μονοκόμματα. Στο τέλος, προς την ουρά, το καβούκι ξεκόλλησε και φάνηκε από κάτω το δέρμα. Το ζώο σπαράζοντας σκαρφάλωσε έξω απ’ τη γυάλα. Δεν το έσπρωξα πίσω –ήταν τρομακτικά. Ξύπνησα με την αίσθηση ότι πρέπει να πατάω σαν τη γάτα.

       Ελαφροπατώντας σου τα γράφω κι αυτά. Γιατί δεν είναι μόνο οι μέρες σου, ρε φίλε, που ξοδεύτηκαν σαν τις σπίθες στο τζάκι, είναι κι η τύψη μου που πήρα να ξεσκονίσω το κολλητιλίκι μας, όταν τα μαλλιά σου πέφτανε τούφες χάμω κι εσύ –γδαρμένη χελώνα– σκαρφάλωνες τη γυάλα της ογκολογικής.

 

Κ.Κ. 16-11-’22

 

Επεισόδια

 

Κάποιοι γονείς φοβούνται επεισόδια. Τη 17^η Νοέμβρη δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Όταν γυρίσουν σπίτι απ’ τη δουλειά τα μαζεύουν στο τραπέζι για φαγητό. Σήμερα έχουν όπλα. Τα παιδιά νοστιμεύονται. Μια σφαίρα εξοστρακίζεται στο σώμα του Αλέξη. Οι υπόλοιπες χτυπάνε απευθείας στον στόχο. Κουμής, Κανελοπούλου, Καλτεζάς. Τελευταίος σωριάζεται ο Σπαρτίδης. Το βράδυ, τα παιδιά παίζουν υπολογιστή κι οι γονείς κεντρικό δελτίο. Βγαίνουν ο Σπαρτίδης κι οι υπόλοιποι απ’ τις οθόνες, άλλοι στο παιδικό άλλοι στο καθιστικό, αρπάζουν τα όπλα, τα βάζουν χάμω στο σαλόνι. Εμφανίζονται κάτι αντάρτες με μούσια. Βάζουν κι εκείνοι τα δικά τους. Τα όπλα ένας σωρός μέχρι τον ουρανό. Σκαρφαλώνουν κλαίγοντας. Φλεβάρης του ’45. Εκεί Βάρκιζα, εδώ Πολυτεχνείο.

 

Κανένα έγκλημα δεν τέλειωσε ποτέ.

 

Κ.Κ. 17-11-’22

 

Ενύπνιο. Το πρώτο.

 

Πλάγιασα βαρύς. Απ’ την πλευρά που ’ρχονται τα κακά όνειρα.

Ήτανε λέει παλιές μου τάξεις, μαθήτριες και μαθητές, μέχρι είκοσι χρόνια πριν. Όλοι τους γερασμένοι κι ανήμποροι κι εγώ όπως είμαι τώρα που γράφω, μεσόκοπος. Και να ζηλεύουν τα δικά μου χρόνια και να με κοιτάνε πώς κοιτά ο μάστορας τον άμαθο τον κάλφα που φτιάχνει τέχνη κακή.

            Τι έκανα, τι δεν έκανα –όλα χωρέσαν μέσα στο γιατί που μου φώναξαν και μ’ έβγαλε απ’ τ’ όνειρο.

  

Ενύπνιο. Το δεύτερο.

 

Να κατηφορίζεις την πλατεία Ναβαρίνου μ’ εκείνο το υποσχετικό σου πουκάμισο κι εμένα να μη με νοιάζει το τρέμουλο ούτε οι σκοτοδίνες που κοπανούσα σφηνάκια –μόνο τα λόγια μου που πέθαιναν αφίλητα στο στόμα.

 

Κερατά κόσμε! Πόσα θες να μου ξαναχαρίσεις τέτοιο θάνατο!

 

 

Κ.Κ. 11-’2022