Ράβε - ξήλωνε

Ξηλώνεται η αγάπη –όταν τη φοράμε όπως οι καραβανάδες τα διακριτικά τους. Για να το πούμε αλλιώς, η αγάπη είναι η μόνη ραφή που υπάρχει μονάχα για να ράβεται –κάθε βροτός βελόνα και κλωστή.

 

Κάθε ξήλωμα, με τις οδύνες του, μια προοπτική συρραφής.

 

Κάθε γέννα, με τις ωδίνες της, ξήλωμα. Η αγκαλιά της μάνας η πιο γερή ραφή.

 

Αγάπη είναι η ροπή του καρφιού προς το ξύλο –και αντιστρόφως.

 

Μακρύς και φιδογυριστός ο δρόμος της αγάπης –πάνω απ’ όλα αμφίδρομος. Αν τον πάρεις μόνος, σε μια φουρκέτα το φίδι δαγκώνει την ουρά του.

 

Η αγάπη κάστρα καταλεί –για να τα χτίσει ψηλότερα. Έτσι μ’ αυτό το ράβε - ξήλωνε αγγίζουμε κάποτε τον ουρανό.

 

Κ.Κ. 15-10-’22