Όταν αδειάζει ένα σπίτι

 

Όταν αδειάζει ένα σπίτι το παίρνει μυστικό ποτάμι. Στα κούφια του δωμάτια ρέει ο χρόνος των παλαιών κατοίκων. Η κρεβατοκάμαρα είναι γεμάτη από νεκρά κύτταρα ηδονών. Στο παιδικό η αθωότητα παίζει –ξεχασμένη πια– με τα παιχνίδια της. Στα ντουλάπια της κουζίνας τα γυαλικά με το ρυζόγαλο και την κανέλα. Στο καθιστικό φαρδιά - πλατιά η καθημερινότητα –κοιμάται με την τηλεόραση ανοιχτή. Στο σαλόνι το σπίτι καδράρει τον εαυτό του. Στην τουαλέτα κλειδωμένη η προσφύγισσα εφηβεία.

       Μέχρι να περάσεις απ’ όλα τα δωμάτια το σπίτι εκβάλλει στο δικό του σπίτι κι αυτό στο δικό του κι όλο πάει, ώσπου τα πάθη μας ανεβαίνουν ψηλά κι ανάβουν τ’ αστέρια.

 

Κ.Κ. 09-10-’22