Από το πουθενά

 

Κι ας ήταν ένα πρωί του πουθενά, με μποτιλιάρισμα και με τον κόσμο μυρμήγκια στη στάση. Απ’ αυτό το πουθενά εμφανίστηκες, με το ούτι στον ώμο και το μαλλί κατράμι, ξόδεμα απ’ τον σφιχτό σου κότσο. Σύννεφο να τραγουδάς την ψίχα της Ανατολής και το νερό της Δύσης. Και το φτερό σου να σκάει στις χορδές πώς σκάει η θάλασσα στα βράχια. Φως μου, τι σκοτάδια σε κύκλωσαν!

Τέλος, πλησίασε το λεωφορείο. Έβγαλες το πτυσσόμενο μπαστούνι. Ανέβηκες ψηλαφώντας. Τρεις στάσεις μετά, λίγο πριν κατεβείς, σκάλωσες το φτερό σου στις χορδές. Γύρισες τα μάτια σου να με κοιτάξεις.

 

Κόντυνε η ανάσα μου από τότε.

 

 

Κ.Κ. 21-10-’22

Ράβε - ξήλωνε

Ξηλώνεται η αγάπη –όταν τη φοράμε όπως οι καραβανάδες τα διακριτικά τους. Για να το πούμε αλλιώς, η αγάπη είναι η μόνη ραφή που υπάρχει μονάχα για να ράβεται –κάθε βροτός βελόνα και κλωστή.

 

Κάθε ξήλωμα, με τις οδύνες του, μια προοπτική συρραφής.

 

Κάθε γέννα, με τις ωδίνες της, ξήλωμα. Η αγκαλιά της μάνας η πιο γερή ραφή.

 

Αγάπη είναι η ροπή του καρφιού προς το ξύλο –και αντιστρόφως.

 

Μακρύς και φιδογυριστός ο δρόμος της αγάπης –πάνω απ’ όλα αμφίδρομος. Αν τον πάρεις μόνος, σε μια φουρκέτα το φίδι δαγκώνει την ουρά του.

 

Η αγάπη κάστρα καταλεί –για να τα χτίσει ψηλότερα. Έτσι μ’ αυτό το ράβε - ξήλωνε αγγίζουμε κάποτε τον ουρανό.

 

Κ.Κ. 15-10-’22

 

 

Ζυγιά

 

Τρία κατάρτια μπρούτζινα

κι οχτώ μαλαματένια

κι οι ναύτες παιχνιδιάτορες

κουρντίζουνε το κύμα

 

Η λύρα είναι θάλασσα

κι η θάλασσα είναι λύρα

και το λαγούτο Ζέφυρος

Μαΐστρος, Τραμουντάνα

 

κι όντας θα ζευγαρώσουσι

και πούσι το γιαλέσα

βαρεί σκοπό επτάσημο

ο μέγας χορδοσείστης

 

κι ο Χάροντας λιγώνεται

θρηνεί, μοιρολογιέται

 

 

Κ.Κ. 12-10-’22

 

Όταν αδειάζει ένα σπίτι

 

Όταν αδειάζει ένα σπίτι το παίρνει μυστικό ποτάμι. Στα κούφια του δωμάτια ρέει ο χρόνος των παλαιών κατοίκων. Η κρεβατοκάμαρα είναι γεμάτη από νεκρά κύτταρα ηδονών. Στο παιδικό η αθωότητα παίζει –ξεχασμένη πια– με τα παιχνίδια της. Στα ντουλάπια της κουζίνας τα γυαλικά με το ρυζόγαλο και την κανέλα. Στο καθιστικό φαρδιά - πλατιά η καθημερινότητα –κοιμάται με την τηλεόραση ανοιχτή. Στο σαλόνι το σπίτι καδράρει τον εαυτό του. Στην τουαλέτα κλειδωμένη η προσφύγισσα εφηβεία.

       Μέχρι να περάσεις απ’ όλα τα δωμάτια το σπίτι εκβάλλει στο δικό του σπίτι κι αυτό στο δικό του κι όλο πάει, ώσπου τα πάθη μας ανεβαίνουν ψηλά κι ανάβουν τ’ αστέρια.

 

Κ.Κ. 09-10-’22