Παράθυρα

 

γεννιόμαστε

παράθυρα στο φως

χτίστης ο χρόνος

μας τυφλώνει

Γεφύρια

 

Γεφύρι πέτρινο η ζωή. Στο πρώτο κλάμα ένα πουλί μ’ ανθρώπου γλώσσα μάς στοιχειώνει. Τα χρόνια ένα ένα περνούν απέναντι. Στο τελευταίο το γεφύρι γκρεμίζεται.

 

Όλο αυτό για να μην μένει άεργος ένας πρωτομάστορας.

 

Κ.Κ. 09-’22

Οι φωτό δικές μου: Αχειροποίητος Θεσσαλονίκης, Γεφύρι Κουσιουμπλή, μεταξύ Ζούζουλης και Επταχωρίου