Νέκυια

 

Ι

Καθώς έφευγε ο Οδυσσέας απ’ τον Άδη ήρθε και του ’φραξε τον δρόμο ο Αστυάνακτας, που οι Αχαιοί γκρεμίσανε μωρό απ’ τα τείχη της Τροίας. Τα χέρια του Δαναού μες στα αίματα.

«Θεού θέλημα» φώναξε ο Αστυάνακτας κι άρχισε να του γλείφει τις παλάμες. Τελειώνοντας «Έτσι λατρεύεται ο Άνθρωπος» είπε κι έφυγε.

 

Έκτοτε ο Οδυσσέας μηχανεύεται τον νόστο του και κάθε βράδυ ρίχνεται μωρό απ’ τα τείχη της Τροίας.

 

ΙΙ

Το αίμα σαν το ποτάμι –δεν γυρίζει πίσω.

 

ΙΙΙ

Ο θάνατος, μαύρος καθρέφτης, αντανακλά τη ζωή –καθώς την προϋποθέτει.

Κ.Κ. 01-10-'22

 

Η Ανδρομάχη προσπαθεί να διαφυλάξει τον Αστυάνακτα από τον Οδυσσέα.

Silvestre, Louis de, 1708.

 

Διάλογος

 

Α

κάθε που σε τσαλακώνω

τα μάτια σου πάνω μου

βαριά νεροποντή

 

υπάρχει βεβαίως και η ποίηση

μα πόσα κρίματα

κι αυτή να σηκώσει;

 

Β

κάθε που με τσαλακώνεις

μαύρο πουλί στα μάτια μου

η διάψευση

 

υπάρχει βεβαίως και η θάλασσα

μα πόσα δάκρυα

κι αυτή να χωρέσει;

 

[…]

 

Τέτοια ακούγοντας η θάλασσα κι η ποίηση έφυγαν –για να μην απορείτε πώς στέρεψε ο κόσμος.

 

 

 

Κ.Κ. 25-09-‘22

 Παράθυρα

 

γεννιόμαστε

παράθυρα στο φως

χτίστης ο χρόνος

μας τυφλώνει

Γεφύρια

 

Γεφύρι πέτρινο η ζωή. Στο πρώτο κλάμα ένα πουλί μ’ ανθρώπου γλώσσα μάς στοιχειώνει. Τα χρόνια ένα ένα περνούν απέναντι. Στο τελευταίο το γεφύρι γκρεμίζεται.

 

Όλο αυτό για να μην μένει άεργος ένας πρωτομάστορας.

 

Κ.Κ. 09-’22

Οι φωτό δικές μου: Αχειροποίητος Θεσσαλονίκης, Γεφύρι Κουσιουμπλή, μεταξύ Ζούζουλης και Επταχωρίου

 

Διός

 

Στο μεγαλύτερο δικαστήριο της ανθρωπότητας κατηγορούμενος θα είναι ο χρόνος –κι η ηδονή που μας τον χάρισε.

       Οι ένοχοι θα καούν σε πυρά, παρέα με τ’ άλογα και τα αφηρωισμένα τους όπλα.

       Θρήνος μεγάλος θα σηκωθεί. Οι μαυροφόρες θα γδάρουν το πρόσωπό τους. Ύστερα θα πλύνουν τα καμένα κόκκαλα με κόκκινο κρασί και θα τα κλείσουν σε ασημένια λάρνακα.

       Είναι αυτή που χιλιάδες χρόνια αργότερα θα βρουν οι αρχαιολόγοι αναζητώντας τον πόνο –τον κοινό πατέρα θεών και ανθρώπων.

 

Κ.Κ. 09-’22

 

Η φωτό δική μου: αρχαιολογικό μουσείο Ιωαννίνων

 

είπα να σου ψελλίσω μιαν άρνηση

«Ωραία τα βουνά!»

μα πέσαν τα στήθη σου πάνω μου

και μου κρύψανε τον ήλιο

 

θάλασσά μου

 

 

 Αγάπη όπως θάλασσα

 

Δεν είναι η θάλασσα σαν την αγάπη.

Η αγάπη είναι σαν τη θάλασσα.

Μόνο στον κόρφο της

σμίγουνε παράνομα

το φως και το σκοτάδι.

 

Θαλασσογραφία VI

 

K.K. 10-09-’22

 

λάμπουν οι κορυφές καρβουνιασμένα σώματα

κι οι φλογοκρύπτες των αποσπασμάτων παπαρούνες

σπίτι η ψυχή

που ονειρεύεται ουρανό

 

μέσα του ακοίμητες

οι αστοχίες των απογειώσεων

Κ.Κ. 04-09-'22

Ο πίνακας είναι του Mark Rothko.

 

[έφυγες]

 

έφυγες

γερασμένο πουλί

περιμένοντας την τροφή στο στόμα

ενόσω σε μαδούσαν

ο χρόνος

κι η απώλεια

 

τώρα

με το νόμισμα στο ράμφος

ναυλώνεις τον χρόνο

απ’ την ανάποδη

μαθαίνεις απ’ την αρχή

τη μηχανική των ιδεών

την αβασταγή της συνείδησης

τις αφηρημένες έννοιες των σωμάτων

αναπτερώνεσαι

 

να ίπτασαι όπου αγαπάς

θα σε θυμάμαι

 

Κ.Κ. 29-08-’22

Η φωτό δική μου