Αριθμητήρι

 

Μικρός, σαν έμαθα να μετρώ, βιάστηκα να ξεφορτωθώ το αριθμητήρι. Ένα βάρος στη σάκα, όσο να πεις.

Τώρα, στο μέτρημα άλλοτε λείπουν οι χαρές και άλλοτε οι λύπες.

Τι κι αν;

Βγάζω απ’ τη σάκα τους φίλους, ένα, δύο, τρία…

 

Πώς αλλιώς να μετρήσω τη ζωή μου;

Κ.Κ. 30-01-'22

Σώμα και αίμα

 

Σε περίμενα –

Τριάντα οχτώ χρόνια φυλακή. Τον χειμώνα χάμω στα παγωμένα κάτουρα. Το καλοκαίρι κουνούπια και μαλάρια. Άσπρισαν οι δήμιοι πάνω στο σώμα σου.

 

Σε περίμενα –

Νύχτα στο Παρίσι, με τον Francois Dubois. Εικοσιτέσσερις του Αυγούστου στη μεγάλη σφαγή· σώμα και αίμα.

 

Σε περίμενα –

Δεκαεφτά μέρες στο ΕΑΤ – ΕΣΑ. Έξω να μαίνεται η άνοιξη ως μέσα τα όργανα της τάξης· πάνω στο σαρκίο σου.

 

Σε περίμενα –

Σ’ όλους τους τόπους των παθών. Σ’ όλες τις σκοτεινές γωνίες των κολαστηρίων.

Εκεί που συναντώνται οι σπουδαστές των αγγιγμάτων.

Εκεί που οι αγκαλιές ορίζουν τα σύμπαντα.

Εκεί που το μωρό πηλός· πλάστης το χάδι της μάνας.

 

Κάθε σώμα μια ιερή σπουδή.

Κάθε παραφορά μια αντεστραμμένη φρίκη.

 

Κάθε έρωτας ένας θάνατος. 

Κ.Κ. 29-01-'22

La masacre de San Bartolomé, François Dubois, 1572-1584

 

Πτέρωσις

 

με τα χέρια μας να νικάνε

τη μόνωση

με τα σώματά μας να νικάνε

τη νύχτα

με τα όριά μας να νικάνε

το άπειρο

 

ποιον άλλο

 

εσένα μόνο ονομάζουμε

κι ομνύουμε

στα άχραντα

παντοτινά

φτερά σου

 

 

Κ.Κ. 23-01-’21

 

Γλώσσα

«Βάλτε στα όργανα φωτιά» και τρίχες. Κάθε όργανο, όπως και κάθε νήπιο, περιέχει εν σπέρματι τη γλώσσα. Το πότε θα μιλήσει επαφίεται στον οργανοπαίχτη ή –για να το θέσω αλλιώς– στον κοινωνικό μουσικό του περίγυρο.

 

Αφαλάτωση

«Η μουσική αφαλατώνεται συνεπείᾳ της ιεραρχίας του πάλκου. Ζήτω, λοιπόν, η δικτατορία του μουσικού προλεταριάτου», είπε.

Στον ουρανό ανέτειλε το σκότος νέων διαστρωματώσεων.

 

Δίλημμα

Στο δίλημμα «τραγουδιστές ή όργανα» η μουσική εκθλίβεται ως καρπός ελαίας. Εξ ου και η οξύτητα –από τα σύνδρομα ανωτερότητας.

Κ.Κ. 22-01-'22

 

στο τηλέφωνο

η φωνή σου

κρυστάλλινο νερό

γονατίζω πάντα

πίπτω επί πρόσωπον

επί του προσώπου

του ύδατος

λησμονώντας

Τάνταλος κάθε φορά

το τέλος

της συνδιάλεξης

 

Κ.Κ. 16-01-’22

 

Ο ένας σωματοφύλακας

όταν παίρνεις το λαγούτο σου και τραγουδάς

όλοι άγγελο σε λένε

εγώ σε λέω Πόρθο

 

όσο το τραγούδι σου

φυλάσσει το σώμα μου

όσο οι τρίλιες σου

κεντάνε το ρίγος μου

όσο το φτερό σου

ζαλίζει τις μέσα μου χορδές

 

τόσο το σπαθί σου

με χαρακώνει

δέντρο μοναχό

σκεβρό μονόξυλο

π’ άλλο καημό δεν έχει

παρά για θάλασσες ζεστές

λυμένους κάβους

και φευγιά στην άκρη του χαμού

 

αλίμονο στον γνωστικό Οδυσσέα

και στους πιστούς συντρόφους

ματαίως η φροντίδα

και των σχοινιών το τέντωμα

 

σπαθί η Σειρήνα

όλα τα κόβει

πώς κόβει το πλήκτρο σου

σα μανιαστείς

τα τέλια του λαγούτου

 

Κ.Κ. 15-01-’22

Lute player (detail) by Caravaggio (?)

 

Ασπροπόταμος

Είναι να μη φουσκώσει ο Ασπροπόταμος. Τα τραγούδια λένε που σέρνει λιθάρια, ριζιμιά και μια γλυκομηλιά, τα μήλα φορτωμένη.

       Τ’ όνειρο έρχεται και ξανάρχεται, από χρόνια. Που σέρνει, λέει, το ποτάμι τη μηλιά· κι εμείς πουλάκια σ’ αψηλό κλαδί. Σκύβεις να με φιλήσεις και τραβιέμαι. Κι ύστερα διαλέγεις το πιο γλυκό μήλο, το κόβεις και το ρίχνεις στο αφρισμένο νερό.

 

Το φιλί είναι το στοιχειωμένο γεφύρι.

Κ.Κ. 09-01-'22

 

Φούμο

Δεν κάπνισα ποτέ. Μα ούτε ένα τσιγάρο.

Ο παππούς μου μέχρι τα σαράντα του τσιγάρο δεν είχε βάλει στο στόμα. Στην Αλβανία το ’μαθε, το ’41. Στηνόταν κάθε μέρα στη γραμμή για την κουραμάνα, ύστερα τη σκότωνε για δυο τρία στούκας. Με παραμάνα τα κάπνιζε, του ’φτανε η καύτρα στα χείλια.

 

Όταν φεγγίζουν οι ώμοι σου

όταν τα στήθη σου ορθώνονται στ’ αστέρια

όταν τα μάτια σου ανατέλλουν το μέγα μυστήριο

στήνομαι χαρμάνης στη γραμμή

και με την κουραμάνα ήδη σκοτωμένη

με την παραμάνα σταυρουδάκι στον λαιμό

δέομαι την καύτρα σου στα χείλη.

Κ.Κ. 08-01-'22