τζιτζίκι τεριρέμ

 

στην αδερφή μου Εύη Κουτρουμπάκη

 

ονειρευόμαστε

μια ζωή όρθια

στο ψαλτήρι

με μια φωνή στιλπνή

σαν αφόρετο παπούτσι

να φυσάει τα τεριρέμ

στην αχλή του τρούλου

πώς φυσάν οι άγγελοι

τις σάλπιγγες στα ψηφιδωτά

 

μα ο Χρόνος

με τους γυαλισμένους του κυνόδοντες

βρέφος αχόρταστο

που κλαίει μερόνυχτα

ώσπου να πιάσει ρόγα

ανατριχιάζει

με το δικό μας γάλα

σαν τον κλείνουμε

σε σκοτεινή σπηλιά

μας κάνει κέρατο

και πίνει στην υγειά του

βάνει Κουρήτες

να χτυπούν ασπίδες

όσο εμείς

κουφοί

βαράμε σαντουροβιόλια

σ’ άλλον σκοπό

άλλον ρυθμό

άλλον ήχο

 

Ας είναι

μου λες

 

κάλλιο μια νιότη

ζαλισμένη και παράταιρη

παρά ένα γήρας

σεβαστικό

επί του βάκτρου

 

σύρε λοιπόν

να κουρντίσεις τα όργανα

αν κάτι σε δικαιώνει

είναι που είσαι

τζιτζίκι τεριρέμ

 

Κ.Κ. 30-5-’21

(το ψηφιδωτό είναι από τον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης)