τζιτζίκι τεριρέμ

 

στην αδερφή μου Εύη Κουτρουμπάκη

 

ονειρευόμαστε

μια ζωή όρθια

στο ψαλτήρι

με μια φωνή στιλπνή

σαν αφόρετο παπούτσι

να φυσάει τα τεριρέμ

στην αχλή του τρούλου

πώς φυσάν οι άγγελοι

τις σάλπιγγες στα ψηφιδωτά

 

μα ο Χρόνος

με τους γυαλισμένους του κυνόδοντες

βρέφος αχόρταστο

που κλαίει μερόνυχτα

ώσπου να πιάσει ρόγα

ανατριχιάζει

με το δικό μας γάλα

σαν τον κλείνουμε

σε σκοτεινή σπηλιά

μας κάνει κέρατο

και πίνει στην υγειά του

βάνει Κουρήτες

να χτυπούν ασπίδες

όσο εμείς

κουφοί

βαράμε σαντουροβιόλια

σ’ άλλον σκοπό

άλλον ρυθμό

άλλον ήχο

 

Ας είναι

μου λες

 

κάλλιο μια νιότη

ζαλισμένη και παράταιρη

παρά ένα γήρας

σεβαστικό

επί του βάκτρου

 

σύρε λοιπόν

να κουρντίσεις τα όργανα

αν κάτι σε δικαιώνει

είναι που είσαι

τζιτζίκι τεριρέμ

 

Κ.Κ. 30-5-’21

(το ψηφιδωτό είναι από τον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης)

 

 

Ενσάρκωση

 

όλον αυτόν τον καιρό

από κτίσεως κόσμου

τα δέντρα

ικετεύουν την ενσάρκωση

 

όχι

για να μπολιαστούν

με τον γλυκασμό της αμαρτίας

ούτε για την ηδύτητα της παραβάσεως

 

αλλά

για την άρση της φύσει τελειότητος

για την έναρξη της συνειδήσεως

για τα θυρανοίξια της αιρέσεως

 

για την ελευθερία

Κ.Κ. 29-05-'21

Εικαστική πλαισίωση: Ελεάνα Κωστιάνη

Ακρυλικό και ακουαρέλα σε χαρτί

 

Παπαρούνες

 Στον Αδάμ και στη Δώρα

κάτω απ’ τον κέδρο

μέσα στον ντελβέ

οι ζωές απλώνονται

σαν τα φύλλα της πίτας

τα χρόνια της φυλακής

οι αγώνες

δωρικοί κίονες

μιας επουράνιας

-έστω ανοικοδόμητης-

-έστω επί χάρτου-

πολιτείας

χαστούκια στις παρειές

ανυποψίαστων εφήβων

που ανυποψίαστα εδήλωναν

την ιδεολογικήν των τοποθέτησιν

πρωτοπρόσωποι

ομοδιηγητικοί

αφηγητές

στην ιστορία ενός άλλου κόσμου

δίχως παρακάθι

δίχως κουβεντιαστό κρασί

δίχως το κλάμα των μωρών

που σβήνει στη ρόγα της μάνας

 

ματαίως

θα μου πεις

όλ’ αυτά

 

κι εγώ θα σου πω

για άλλη μια φορά

κοιτώντας στον καθρέφτη

 

σκέφτηκες ποτέ

ποιο το νόημα

και ποια η ζωή

δίχως τις κόκκινες παπαρούνες

στα τσιμέντα

των δεσμωτηρίων

 

Κ.Κ. 23-05-’21

 

Έκπτωση

 

τ’ ανάκουστα μεσημέρια του θέρους

με τον σιδερένιο ήλιο

οι σμέρνες σκαρφαλώνουν

στην ξερολιθιά με τις οχιές

και ζευγαρώνουν

 

ο Ζευς προσάπτει πολυγονίαν

αυξάνεσθε και πληθύνεσθε

το σύμπαν συνωμοτεί

κατακυριεύσατε την γην πάσαν

το δηλητήριο

ατέρμονη χοή

σκοτεινό ποτάμι

 

όλοι τότε κοιτούν προς τα πάνω

 

μολαταύτα σας λέω

η πτέρωσις

δεν είναι

ήρα και στάρι

αμνοί και ερίφια

 

άλλωστε

οι πτερόεντες

κατά περίπτωση

εκπίπτουν

Κ.Κ. 22-05-'21

 

 

ΚΟΥΦΙΟ ΒΛΕΜΜΑ

 

Τσιγγάνα είναι, νεότατη. Από τη Σχολή Τυφλών έρχεται με αστικό, τις περισσότερες φορές χωρίς συνοδό. Στο κτίριο του σχολείου κινείται με άνεση. Κάθεται πάντα στο τρίτο θρανίο από αριστερά. Στ’ Αρχαία δεν μπορεί ν’ ανταποκριθεί –την αφήνω να παίζει με το κινητό. Στη Γλώσσα την τσιγκλάω κάποτε με καμιά ερώτηση. Παραδίνεται τότε σ’ απόλυτη σιωπή –σιγή ασυρμάτου– και στρέφεται προς το μέρος μου· το βλέμμα της κούφιο.

      Μια μέρα ζήτησε ξαφνικά τον λόγο. Τα μάτια της όλο αγωνία. Με παρακάλεσε να τη συνοδεύσω στην τουαλέτα. Στον διάδρομο γύρεψε το χέρι μου. Το δικό της τρεμουλιαστό. Πήγαμε σχεδόν τρέχοντας. Άνοιξε τη βρύση. Έβγαλε βιαστικά το αριστερό μάτι και το άφησε κάτω απ’ το νερό να ξεπλυθεί. Η οφθαλμική κοιλότητα σαν ουλή από παλιό τραύμα. Έβαλε ύστερα το μάτι στη θέση του. Την παρακάλεσα να με συνοδεύσει στην τάξη. Το χέρι μου τρεμουλιαστό. Στον διάδρομο γύρεψα το δικό της. Ήταν σα μωρού που κοιμάται.

 

Το κράτησα, Οιδίποδας, και οι οφθαλμοί μου επληρώθησαν δακρύων.

K.K. 15-05-'21

             Η γιορτή της μητέρας

 

δύο         {}     ζευγάρια χέρια

ένα        {}     σώμα

μηδέν     {}     σημείο

                  χηρεύον

 

μία              ερήμην

                 ανθοδέσμη

 

μία              

μηδέν

μητέρα

Κ.Κ. 09-05-'21

 

κάθε πρωί στο Αργοστόλι

 

κάθε πρωί στο Αργοστόλι

τον παίρνουν σηκωτό

δώδεκα μέρες απεργός

μια ώρα πριν χαράξει

τα κούφια παπούτσια του

στον διάδρομο της τρίτης ακτίνας

 

κάθε πρωί στο Αργοστόλι

με τα ίδια χαλίκια στο στόμα

 

όλα τα χρόνια πεινασμένος

και τώρα αδείπνητος

εν’ όσο

η διαταγή

εκ-

τελείται

 

* Από τις 28.05 έως τις 10.06.1949 οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές Αργοστολίου προχωρούν σε απεργία πείνας με τον όρο «μέχρι θανάτου» με αίτημα την αναστολή των εκτελέσεων των θανατοποινιτών. Αρκετοί απεργοί χάνουν τη ζωή τους από πνευμονία ως συνέπεια της σίτισης με λάστιχο από τη μύτη στην οποία υποχρεώνονται. Η απεργία λύνεται απόγευμα, χωρίς την ίδια ημέρα να χορηγηθεί βραδινό. Την άλλη μέρα, μία ώρα πριν ξημερώσει, οι φύλακες οδηγούν στο εκτελεστικό απόσπασμα έναν θανατοποινίτη.

Κ.Κ. 08-05-'21

Στη φωτό οι φυλακές Αργοστολίου. Δεν υπάρχουν πια.

 

Κόκκινο αυγό

 

Δεν το είχα ποτέ προσέξει, κι ας βρίσκεται στο σημείο εκκίνησης των περιπάτων μας. Είναι στην άκρη της γέφυρας, που ενώνει την άνω Τούμπα με το δάσος του Σέιχ Σου.

Μεγάλο Σάββατο απόγευμα κατηφορίζαμε απ’ το βουνό, για να επιστρέψουμε σπίτι. Τη βρήκαμε εκεί καθισμένη οκλαδόν. Ήτανε δεν ήτανε είκοσι χρονών. Είχε δύο κομμένα πλαστικά μπουκάλια από νερό· στο ένα η κόκκινη μπογιά και στο άλλο το πινέλο.

Το εκκλησάκι είναι ίσαμε ένα παιδικό παιχνίδι. Μινιατούρα κανονικού ναού, στηριγμένου σε ψηλή βάση. Το σύνολο όλο προκάτ, τσιμεντένιο.

Ο τρούλος γυάλιζε φρεσκοβαμμένος, ίδιο πασχαλινό αυγό. Την ώρα που πλησιάζαμε, το κορίτσι έβαφε τους διακοσμητικούς ρόμβους στη βάση. Μια ένσαρκη γαλήνη, πάνω απ’ το βουητό της περιφερειακής οδού.

Το βράδυ την είδα στην Ανάσταση να βαστά ανάποδα τον ναό και να τσουγκρίζει αυγό με το παλληκάρι στην κορνίζα.

 

Ήτανε δεν ήτανε είκοσι χρονών εκείνος, όταν τσούγκρισε κάτω απ’ τη γέφυρα.

 

Κ.Κ. 02-05-’21