Αρμονία των αντιθέτων

 

Στο σπίτι η τάξη νικημένος στρατιώτης. Εκεί μονάχα, κρυμμένο και καλοθεμένο, το μικροαστικό όνειρο. Σερβίτσια, ποτήρια κολονάτα, μαχαιροπήρουνα –άπασαι αι ημέτεραι δυνάμεις.

Όλα αυτά εντός. Στην πάνω πλευρά του επίπλου το σπίτι συνεχίζει τον εαυτό του. Παιδικά παιχνίδια, μικροαντικείμενα κι ένα πορτοφόλι διαρκώς κενούμενο, σκονίζονται ατάκτως ερριμμένα φθείροντας τη σκηνοθετημένη συμμετρία των άκρων. Στο ένα η κορνίζα του μεσιανού αδερφού της νύφης· ασπρόμαυρο στιγμιότυπο παρελθούσης ηλικίας, με κοντοπαντέλονο και τιράντες σε σκούρο γκρι να μάχονται την ασορτί λευκότητα της λοιπής ενδυμασίας –αρμονία των αντιθέτων. Στο άλλο άκρο υπομειδιώσα λάμπουσα κόρη· της παντρειάς.

Η γυναίκα αυτή είχε αρχικώς τη θέση της σ’ άλλο εικονοστάσι, με νιόπαντρους, γεννητούρια και βαφτίσεις. Κάποτε, η νύφη της την ξεσκόνισε και την έβαλε ψηλά, αντίκρυ στον μεσιανό της αδελφό. Αργότερα, πλαισίωσε το έπιπλο με φωτάκια, για να μένει όλο τον χρόνο το πνεύμα των Χριστουγέννων ζωντανό –τα παιδιά το ζήτησαν.

Ο Μ. πέθανε από λευχαιμία στα 7. Η Σ. από εγκεφαλικό στα 75. Τα βράδια, όταν όλοι κοιμηθούν, βγαίνουν απ’ τις κορνίζες τους και συνεχίζουν τον εαυτό τους. Εκείνος γραμμή στα αυτοκινητάκια –μετράει ξανά και ξανά κούρσες, νταλίκες και μηχανές· φτιάχνει κόντρες, σούζες και μπαντιλίκια. Εκείνη ίσια στο πορτοφόλι –μετράει ξανά και ξανά τις οικονομίες της από τη ραφτική· δραχμή τη δραχμή μπαλώματα του μικροαστικού ονείρου. Ύστερα, μπαίνουν πίσω στις κορνίζες τους και εγγεγραμμένοι συζητούν για την αρμονία των αντιθέτων.

 

Κι οι ζωές μας ένα πορτοφόλι διαρκώς κενούμενο, που κάποτε γεμίζει με τα λόγια τους, καθώς λάμπουν, φωτάκια χριστουγεννιάτικα, καντήλια αναμμένα, πάνω στο γυάλινο οικογενειακό κοιμητήρι.

 

K.K. 20-02-‘21