Σανίδια

 

σκουλήκια είμαστε

θαλασσινά

 

κάθε γλάρου φτερούγα

μιλάει τη σιωπή μας

 

μάνες δίχως μάτια

ρυτίδες του αλατιού

ανημποριά του αρχιπελάγους

 

οι ουλές μας

άγκυρες

με τα δόντια στα μέσα νερά

 

οι σπασμοί μας

τυφλοί

βυθισμένοι στην άμμο

 

τα όνειρά μας

ξεκούρδιστα

κάτω απ’ τα ξεραμένα βότσαλα της μνήμης

 

θα ζήσουμε

στριμωγμένοι σε τούτες τις ρωγμές

μακριά απ’ τα κόκαλα των νεκρών μας

 

με τα μυστικά των κοριτσιών μας αφημένα στα κύματα

με τα χαμόγελα των παιδιών μας δοσμένα στις ρουφήχτρες

 

με τα μέλη μας

σανίδια

αφηρωισμένων ναυαγίων

Κ.Κ. (από ανέκδοτη ενότητα για το προσφυγικό)

Η αδημοσίευτη φωτογραφία είναι του Σάκη Βαβαλίδη.

 

 

Αγχόνη

 

τούτη η αγχόνη

είναι από ομφάλιο λώρο

και μην πάει ο νους σας

σε μανάδες υστερικές

και τα τοιαύτα

 

για το Αιγαίο μιλώ

το Λιβυκό

για πλεούμενα

πλεγμένα στις ωδίνες της γέννας

K.K. (από ανέκδοτη ενότητα για το προσφυγικό)

Η -αδημοσίευτη- φωτογραφία είναι του Σάκη Βαβαλίδη.

Αρμονία των αντιθέτων

 

Στο σπίτι η τάξη νικημένος στρατιώτης. Εκεί μονάχα, κρυμμένο και καλοθεμένο, το μικροαστικό όνειρο. Σερβίτσια, ποτήρια κολονάτα, μαχαιροπήρουνα –άπασαι αι ημέτεραι δυνάμεις.

Όλα αυτά εντός. Στην πάνω πλευρά του επίπλου το σπίτι συνεχίζει τον εαυτό του. Παιδικά παιχνίδια, μικροαντικείμενα κι ένα πορτοφόλι διαρκώς κενούμενο, σκονίζονται ατάκτως ερριμμένα φθείροντας τη σκηνοθετημένη συμμετρία των άκρων. Στο ένα η κορνίζα του μεσιανού αδερφού της νύφης· ασπρόμαυρο στιγμιότυπο παρελθούσης ηλικίας, με κοντοπαντέλονο και τιράντες σε σκούρο γκρι να μάχονται την ασορτί λευκότητα της λοιπής ενδυμασίας –αρμονία των αντιθέτων. Στο άλλο άκρο υπομειδιώσα λάμπουσα κόρη· της παντρειάς.

Η γυναίκα αυτή είχε αρχικώς τη θέση της σ’ άλλο εικονοστάσι, με νιόπαντρους, γεννητούρια και βαφτίσεις. Κάποτε, η νύφη της την ξεσκόνισε και την έβαλε ψηλά, αντίκρυ στον μεσιανό της αδελφό. Αργότερα, πλαισίωσε το έπιπλο με φωτάκια, για να μένει όλο τον χρόνο το πνεύμα των Χριστουγέννων ζωντανό –τα παιδιά το ζήτησαν.

Ο Μ. πέθανε από λευχαιμία στα 7. Η Σ. από εγκεφαλικό στα 75. Τα βράδια, όταν όλοι κοιμηθούν, βγαίνουν απ’ τις κορνίζες τους και συνεχίζουν τον εαυτό τους. Εκείνος γραμμή στα αυτοκινητάκια –μετράει ξανά και ξανά κούρσες, νταλίκες και μηχανές· φτιάχνει κόντρες, σούζες και μπαντιλίκια. Εκείνη ίσια στο πορτοφόλι –μετράει ξανά και ξανά τις οικονομίες της από τη ραφτική· δραχμή τη δραχμή μπαλώματα του μικροαστικού ονείρου. Ύστερα, μπαίνουν πίσω στις κορνίζες τους και εγγεγραμμένοι συζητούν για την αρμονία των αντιθέτων.

 

Κι οι ζωές μας ένα πορτοφόλι διαρκώς κενούμενο, που κάποτε γεμίζει με τα λόγια τους, καθώς λάμπουν, φωτάκια χριστουγεννιάτικα, καντήλια αναμμένα, πάνω στο γυάλινο οικογενειακό κοιμητήρι.

 

K.K. 20-02-‘21

Το δαχτυλίδι του Προμηθέα

 

Το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού μου ποδιού είναι σακάτικο.

 

Ο Κ., πολιτευτής προδήλως συντηρητικού προσανατολισμού, διατηρούσε ιατρείο ΩΡΛ στο κέντρο της πόλης. Τον θυμάμαι φαλακρό, με χειρουργική στολή και στρογγυλό φακό στο μέτωπο, να μου αφαιρεί τις αμυγδαλές. Τα χέρια μου δεμένα.

Του Δημοτικού τότε. Η μάνα θα τα μαρτυρούσε όλα καταλεπτώς· την τάξη, τη χρονιά, την ημερομηνία. Η δική μου μνήμη πρόκα στα λάστιχα, τις σιελαντλίες και τα ψαλίδια.

Διατηρούσε ραφτάδικο μαζί με τη θεία μου και μεγάλη της αδελφή. Μέρα νύχτα στο βελόνι, να ράβονται η Κ-αινα κι η επίλοιπη φιλανθρωπία· οι γιατρέσες κι οι μηχανικούδαινες. Στις πρόβες, ιστορίες για ανταρτόπληκτους και τα τοιαύτα. Είχαμε διαλέξει πλευρά. Πού να ’ξερε τα μελλούμενα… Αμφότερα τα τέκνα ευεπίφορα.

 

Το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού μου ποδιού είναι σακάτικο.

Τελευταίος το αφαίρεσε ο Κ.. Τον ξεπληρώσαμε με κάμποσα φορέματα στην Κ-αινα. Πολλά χρόνια αργότερα άκουσα για μια τεχνική που τα χειρουργημένα νύχια δε βγαίνουν σακάτικα. Αυτό μου το ’πε γενικός χειρουργός.

 

-         Εσύ με τα λεφτά της ραφτικής έγινες. Έβαζα λίγα λίγα στην άκρη για τη γέννα. Μ’ έφαγε το ξενύχτι. Η Κ-αινα τα ’θελε όλα στην ώρα τους.

 

Με τα σπλάχνα του πλήρωνε ο Προμηθέας, πάνω στον ατέρμονο βράχο του, την ευεργεσία του στους ανθρώπους. Άγνωστο εν πολλοίς, ωστόσο, παραμένει πως, όταν το μαρτύριό του τελείωσε, ο Δίας τού φόρεσε στο δάχτυλο σιδερένιο δαχτυλίδι, σύμβολο αιώνιας υποταγής – για να θυμάται.

 

Το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού μου ποδιού είναι σακάτικο.

Κάθε που το αντικρίζω θυμάμαι κάτι χέρια δεμένα· τα δικά μου –λάστιχα, σιελαντλίες και ψαλίδια· τα δικά της –βελόνες, κλωστές και κουβαρίστρες.

 

Ωστόσο, μάνα, θέλω να δηλώσω ότι ποτέ μου δεν υπήρξα ανταρτόπληκτος. Τουναντίον, διατελώ αιωνίως ευεπίφορος σε χειρουργικές τεχνικές.

Ακόμη κι οι σακάτηδες γυρεύουν γιατρειά. 

ΚΚ. 13-02-'21