Τρεις λέξεις

 

ᾍδης βάσει ετυμολογίας είναι αυτός που δεν βλέπεις –ή που δεν θέλεις να δεις.

       «Ανεβατόρ» στη γλώσσα των μεταφορέων είναι το ανυψωτικό μηχάνημα.

 

Τα περισσότερα έπιπλα ήταν παλιά. Ψευτοπράματα, σαρακοφαγωμένα –οι παιδικές μου αλήθειες. Υλικά για μάντρες εν τέλει –όλα πουλιώνται.

       Τα άλλα, τα καλά, φόρος ζωής στο μικροαστικό όνειρο, χαρίστηκαν σε φίλους. Τα ’δα απ’ το μπαλκόνι να κατεβαίνουν με το ανεβατόρ. Τελευταίος ένας διθέσιος καναπές. Η μάνα κι ο πατέρας νέοι κι εμείς μικρά στα γόνατά τους.

 

Όλο αυτό τρεις λέξεις: εἰς ᾍδου κάθοδος.

 

 

 

Κ.Κ. 30-05-’23

 

ΑΣΚΟΠΟΣ

 

Καιρό είχες νά ’ρθεις. «Ένα σκοπό δεν έμαθες!» –έτσι έλεγες.

Έτσι άσκοπο με βρήκες χθες στο πάλκο, την ώρα του Απόκληρου. Οι γλεντιστές βαλσαμωμένοι.

 

Μάζευαν το δάκρυ μου κεχριμπάρι στα γυάλινα μάτια τους, ρε μάνα.

 

 

Κ.Κ. 29-05-’23

 

Δόλος

 

Κάποτε

θα τελειώσει

ακόμη κι αυτός

ο χρόνος του Χρόνου

 

Λεύτεροι τότε

θα αδερφωθούμε τον νεκρό πατέρα μας

τον παιδοφάγο

και μέγα μας δυνάστη

 

Δόλος τον γέλασε κι αυτόν

μια πέτρα τυλιγμένη.

 

Κ.Κ. 27-05-’23

 

Αντίο

 

-     Παραμάνα να πάρεις. Και μάλλινη φανέλα. Για το βούρδουλα. Πονάει λιγότερο. Κι όταν σε ρωτήσουν στη φάλαγγα, χωρίς παπούτσια να τους πεις.

-     Κάτι άλλο, προλαβαίνεις;

-     Όταν σε χτυπάνε, εκεί που πονάς λιγότερο, εκεί να φωνάζεις πιο πολύ.

-     Την παραμάνα;

-     Να γράψεις στον τοίχο τη μέρα που θα μπεις. Κι ύστερα να ρωτάς τους φύλακες. Και να χαράζεις. Για να μην τρελαθείς. Στο μπουντρούμι δεν έχει χρόνο. Μόνο τόπο. Απ’ τον πατέρα σου το ξέρω.

-     Άμα σπάσω, θα μ’ αγαπάς;

-     …

-     Αντίο, μάνα. Έρχονται.

 

Κ.Κ. 13-05-’23