Ψηφίδα την ψηφίδα

Της μάνας

Των τριών Ιεραρχών εκκλησιαστήκαμε με το σχολείο στην αγία Σοφία Θεσσαλονίκης. Όπως κάθε φορά από τότε που πρωτομπήκα στον ναό, τριτοετής τότε φοιτητής αρχαιολογίας, τράβηξα ίσια μπροστά στο ιερό. Ήτανε βράδυ κι η πλατυτέρα των ουρανών λαμποκοπούσε μες στο χρυσό της βάθος. Μια μάνα μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά. Άραγε η δική μου πώς με κρατούσε; Πώς κοιταζόμασταν όταν της άρπαζα τη ρόγα μες στη νύχτα;

Ψηφίδα την ψηφίδα ρωτώ. Για το χρυσό εντός μου βάθος. Για τη δική μου πλατυτέρα. Και περιμένω. Όρθιος και μόνος. Βρέφος δίχως αγκαλιά.

 

Του πατέρα

Των τριών Ιεραρχών… Ήτανε βράδυ κι η πλατυτέρα των ουρανών λαμποκοπούσε μες στο χρυσό της βάθος. Κοιτούσε λοξά, στο δεξιό ψαλτήρι. Αρχιμουσικός, δίχως να το ξέρει, έμελπε τις επιγραφές της κόγχης.

Κι ας είμαι αλιβάνιστος κι εικονομάχος, πατέρα. Όσο διάβαζα τις επιγραφές την άκουγα τη μεγά
λη σου φωνή να στεριώνει, από τας αιωνίους μονάς, ασάλευτο τον οίκο του Κυρίου.

 

Κ.Κ. 01-02-’23

 

ΠΛΗΣΘΗΣΟΜΕΘΑ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΑΘΟΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΣΟΥ ΑΓΙΟΣ Ο ΝΑΟΣ ΣΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΕΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Θα χορτάσουμε από τα πλούσια αγαθά του οίκου σου. Άγιος είναι και ιερός ο ναός σου. Αξιοθαύμαστος ο ναός σου για τα πλούσια έργα της δικαιοσύνης σου.

 

Κ(ΥΡΙ)Ε Ο Θ(ΕΟ)Σ ΤΩΝ ΠΑ(ΤΕ)ΡΩΝ ΗΜΩΝ ΣΤΕΡΕΩΣΟΝ ΤΟΝ ΟΙΚΟΝ ΤΟΥΤΟΝ ΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙ(ΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ ΑΣΑΛΕΥ)ΤΟΝ ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΣΗΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΟΝΟΓΕΝΟΥ(Σ) ΣΟΥ Υ(ΙΟ)Υ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΣΟΥ ΠΝ(ΕΥΜΑΤ)ΟΣ.

Κύριε, Θεέ των πατέρων μας, στερέωσε αυτόν τον οίκο έως τη
συντέλεια των αιώνων, ώστε να είναι ασάλευτος, για να δοξάζεσαι
Συ και ο μονογενής σου Υιός και το Πανάγιό σου Πνεύμα.