Ξένα σώματα

 

Στην Ευτυχία Λουκίδου

 

Κάπου

κάποτε

θα κοιταχτούμε

όπως κοιτιούνται οι θνητοί

όταν τους τρέμει ο θάνατος

κατάσαρκα

τότε

θα μας πάρει

το Μέγα Ρεύμα

 

Προς το παρόν

εδώ στην Αυλίδα

κοιτάμε τα πανιά

βλαστημάμε τον άνεμο

κι ετοιμάζουμε ανύποπτα σφαχτάρια στη θεά

 

Ξένα σώματα

στημένα στην ουρά

για μια ψωροσύνταξη

απ’ τις κατουρημένες ποδιές

των Αργείων

 

Κ.Κ. 26-01-’23

 

Οιδίπους τύραννος

 

Εξήντα δύο χρονών είπε πως ήταν. Μπαίνοντας χτύπησε άτσαλα τον ώμο του στην κάσα της πόρτας. Φορούσε κάτι γυαλιά με χοντρούς φακούς, πατομπούκαλα. Τα κοίταξα, ποιος ξέρει πώς, μου λέει «Όλη μέρα ηλεκτροκόλληση, τα χάλασα τα μάτια μου».

       Ντερέκι, δυο μέτρα κοντά, με σώμα αθλητή. Με μια βαριοπούλα και δυο-τρία εργαλεία την έκανε τη δουλειά. Του ’δειχνα τα έπιπλα κι αυτός τα ’κανε κομμάτια. Το διαμέρισμα άδειο πια. Σπάγανε τα ξύλα και χαλούσε ο κόσμος–

ο κόσμος που υπήρχε εκεί για σαράντα δύο χρόνια, από τότε που ο πατέρας κι η μάνα –μ’ αγωνία κι αίμα – έβαλαν κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους.

Όλα με πόνεσαν μα πιο πολύ το γραφείο και το κρεβάτι· πάνω τους οι πιο μεγάλοι μου έρωτες.

Πήρα να βουρκώνω. Το είδε.

-Γιατί κλαις; με ρώτησε.

Του ’πα δυο κουβέντες. Η δουλειά είχε τελειώσει. Όσο συμμάζευε τα ξύλα για να τα φορτώσει στο τρέιλερ, μου ’πε τα δικά του. Τι πέρασε, για να μπορεί τώρα στα εξήντα δυο του να χαλάει τα μάτια του στην ηλεκτροκόλληση και να σμπαραλιάζει τα έπιπλα του κόσμου για πενταροδεκάρες.

-Τι νοίκι θα πιάσει το σπίτι; με ρώτησε τελειώνοντας.

Του ’πα ένα νούμερο. Αργότερα, πολύ αργότερα, σκέφτηκα ότι ήταν περίπου όσα έβγαζε εκείνος με δυο δουλειές.

Ακόμη πιο αργότερα είδα τα πόδια μου να πρήζονται. Θυμήθηκα το χαλασμένο του βλέμμα κι αναστοχάστηκα τις ερωτήσεις του. Τέλος ακούστηκε ο τύραννος ποιητής: «τυφλός στ’ αυτιά και στον νου και στα μάτια».

 

 

 

«Τυφλός τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματ’ ει.»: Φράση από τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή.

 

 

Κ.Κ. 20-01-’23

 

Ρήγματα

Στον Στέργιο Μοσχογιάννη

 

Στις ορθοπλαγιές των Άνδεων το φρέσκο χιόνι κρύβει παγωμένα ρήγματα, τρόμος των αναρριχητών

–ίδια μ’ αυτά κάτω απ’ το μαύρο χιόνι της ψυχής

 

ή σαν τ’ άδεια πια δωμάτια των παιδικών μας χρόνων.

 

Κ.Κ. 20-01-’23

 

Νεαρόν ύδωρ

Το νερό πώς να το σταματήσεις; Ένα μυστικό ποτάμι ανάμεσα στους ανθρώπους. Στα υδραυλικά μας μάτια οι εκβολές. Κι ας ξόρκιζες τις μεταφορές και το εύκολο συναίσθημα εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό του Γενάρη. Διόλου δε σ’ εμπόδισε τούτο να δακρύσεις, σαν ένιωσες τον κόμπο μου δικό σου στον λαιμό.

       Το νερό πώς να το σταματήσεις, poeta;

 

Ομηρικό ακρογιάλι

Αν αληθεύει –όπως είπες Πρωταγόρα– πως ο Προμηθέας έδωσε στη φύτρα μας μοιράδι θεϊκό, τότε να ξέρεις: δικαίως έκλαιγε ο Οδυσσέας στ’ ακρογιάλι.

Λιανό κερί ο άκτιστος χρόνος των θεών μπροστά στα πεθαμένα της Πηνελόπης.

 

Κ.Κ. 15-01-’22

BANG

 

Κάθε γέννηση προϋποθέτει τον φόνο –αρχής γενομένης από τα σπερματοζωάρια που σκοτώνονται στη μήτρα. Το αξίωμα δεν ισχύει και αντιστρόφως.

 

Αν αναλογιστώ πόσες φορές σας έχω

bang

νοερώς σκοτώσει

αυτό δεν με κάνει κατ' εξακολούθηση δολοφόνο;

 

Χώρια οι ώρες

πού σκοτώνω μαζί σας

Όσο να πεις

μια κατά συρροήν

κι αυτή

δολοφονία

ή μάλλον

bang

αυτοχειρία

 

μην το παίρνετε

λοιπόν

προσωπικά

 

όταν το πιστόλι

σας χαϊδεύει τα πλευρά

και κυρίως

bang

την πλάτη

 

Κ.Κ. 07-01-'23