το πλυσταριό στη Μπουμπουλίνας
το χιόνι στο στρατόπεδο Διονύσου όπου σύρθηκε γυμνή η Μαρία
το λευκό κελί στην ΕΑΤ/ΕΣΑ
ο πάγκος με τα σχοινιά
η απομόνωση
το χαρτί της σοκολάτας
όπου η Μέλπω κράτησε
το ημερολόγιο της φυλακής
το Γ΄ σώμα στρατού
μα πάνω απ’ όλα
το Σώμα
της δεσμώτισσας Γυναίκας
–ο μόνος μας τόπος–
κι ας έλεγε ο Γλαύκων στον Σωκράτη
Άτοπον λέγεις εικόνα και δεσμώτας ατόπους
Κ.Κ. 14-12-’22
Κάθε χρόνο
τέτοια μέρα
Κάθε χρόνο
τέτοια μέρα
σβήνουμε το φως
και με μάτια κλειστά
ακραγγίζουμε το ίδιο παλίμψηστο
όμως το αίμα αυτό δε μιλιέται
η πίκρα αυτή δε λογίζεται
πολύ το ζαλίζετε
θα πουν
ένα μπανγκ είναι
θα πουν
μια τόση δα τρυπούλα
στο κεφαλάκι
του μπάσταρδου
Κάπως έτσι
κάθε χρόνο
τέτοια μέρα
σπάει το ίδιο σπυρί
οι δρόμοι της πόλης
καλουπώνουν το απόστημα
μπανγκ
όμως
το λίβινγκ ρουμ
δε φοβάται
το λίβινγκ ρουμ
φορά αλεξίσφαιρες πιτζάμες
το λίβινγκ ρουμ
τέμενος απαραβίαστο
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Πέρα απ’ τη γραμμή
στην άλλη πλευρά
τίποτε
μα τίποτε
δεν φοβάμαι
έτσι κάθε χρόνο
τέτοια μέρα
βγαίνω άοπλος στο κεντρικό δελτίο
με την ίδια σκιά
στον δέκατο θωρακικό σπόνδυλο
ξένο σώμα
λένε οι γιατροί
δ ι κ ό μ ο υ
φωνάζω εγώ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
εν τω μεταξύ
όλη νύχτα
το λίβινγκ ρουμ
καλά του κάνανε
μπανγκ
αναμάρτητο
βάλλει
Κ.Κ. 06/09-12-’22
Ο ποιητής, ο μαντευτής κι ο μάγος
Σας ερωτώ λοιπόν: Ποια ήταν η τελευταία της παραφοράς φορά; Κατέλυσε κάποτε ο ίμερος στο δέρμα σας; Βαδίσατε ποτέ του χαμού σας;
Αυτά κι άλλα παρόμοια μας ρώτησε. Ύστερα έδωσε την προφητεία του –Έρως σταυρωθήσεται– κι έσυρε θρήνο βαρύ για τη γενιά μας. Όχι που δεν τα βλέπαμε εμείς αυτά, που δεν ξέραμε σε τι γκρεμό βγάζει ο ίσιος δρόμος, που δε νιώθαμε σκαλωμένοι στις ράγες και το τρένο να ’ρχεται σφυρίζοντας. Αλλά πού.
Άρον άρον τον σταυρώσαμε, αποδώσαμε το πτώμα στους συγγενείς –προπάντων η παράδοση– κι ύστερα συνεχίσαμε τα ίδια –μήνας μπαίνει. Με τα πρώτα σύννεφα τρυπώσαμε στα καταφύγια. Ανόητοι. Τάχα δεν έχει τρόπους το κακό; Ο επιθανάτιος σπασμός μάς βρήκε κρεμασμένους στα δέντρα.
Αλέκτορος λαλήσαντος τρις Έρως ανέστη.
Κ.Κ. 02-12-’22
