Λαβύρινθος

 

Το φεγγάρι σηκώνεται. Ασβεστώνει τα προσφυγικά της Απάνω Σκάλας. Σε παίρνω απ’ το χέρι. Γυρίζουμε τα στενά. Τα κορίτσια ψιθυρίζουν τα μυστικά τους. Μας κοιτάνε. Πίσω απ’ τις παλάμες τους πνίγεται ένα γέλιο. Ο κάματος της μέρας δροσίζεται στις αυλές και στα μπαλκόνια. Η σελήνη τού δίνει τη σιωπή της. Σ’ ένα τυφλό στενό με φιλάς. Κλείνουμε τα μάτια.

       Αυτός ο λαβύρινθος το πιο δικό μας καλοκαίρι.

 

Κ.Κ. 31-5-’22