Εξώπορτα

Στον οίκο του φονιά το φως της εξώπορτας κόκκινο. Κάποιες ανοχές πληρώνονται με αίμα.

 

Σαλόνι

Στον μακρύ τοίχο, ανάμεσα στις κρεμασμένες οικογενειακές φωτογραφίες, στο σκρίνιο, πίσω απ’ το καλό σερβίτσιο, είναι μια κουλούρα σχοινί –για το κάδρο σου, μιλήσεις δε μιλήσεις.

 

Κουζίνα

της αγάπης και της υποταγής –όλα περνάν απ’ το στομάχι.

 

Κρεβατοκάμαρα

Το μαρμαρένιο αλώνι του οίκου. Έρως κι Αδάμαστος εκεί αναμετρώνται. Τα κορνιζωμένα στέφανα ποντάρουν στον δεύτερο. Ο Δάφνις κι η Χλόη του Chagall, απ’ το δικό τους κάδρο, στον πρώτο. Ο αγώνας είναι στημένος και ως εκ τούτου ψευδώς αμφίρροπος. Ο ηττημένος κρεμιέται στην ντουλάπα με γαλάζια ναφθαλίνη, ενθύμιο του ουράνιου φόντου του Chagall.

 

Κ.Κ. 19-12-’21

 

Daphnis and Chloe in the Cave of the Nymphs – Dantzig Gallery, Woodstock, Oxfordshire

 

 

Κατακαλόκαιρο

κι ο ίσκιος σκίζει τις λέξεις. Ένας ανήφορος βγάζει στ’ αλώνια. Μ’ αρπάς απ’ το χέρι. Στην κορυφή ο ήλιος λαλίστατος. Τα πουλιά ένα γύρο.

Σπυρί σπυρί παραφορά καταμεσής στα θερισμένα στάχυα.

 

Αγωγιμότητα

Η παραφορά παρουσιάζει μεγάλη ηλεκτρική και θερμική αγωγιμότητα. Είναι, ούτως ειπείν, ο πλέον φορτισμένος και διαπρύσιος δρόμος προς τον Άλλο.

 

Δυνάμεις καταστολής

Εξουσία και έρως αναλογούν αντιστρόφως. Μην απορείτε λοιπόν με τις τόσες δυνάμεις καταστολής.

 

Σημαίες

Οι ποιητές μιλούν για τις φοβερές σημαίες των κρατών –δεν σε είδαν εν τη δόξη σου, ως φαίνεται.

 

Κ.Κ. 15-12-’21

Harvest time, Julien Durpe

Τέμενος

Είναι ένα βάραθρο. Ψηλά, όλο δασωμένο. Ίσα που αρχίζει το γκρέμι μια ελιά. Στο φαράγγι φασκόμηλο, άγρια μέντα και ρίγανη. Κάτω στο ανήλιο, το νερό υφάλμυρο.

       Ζυγώνω. Ο ίδιος πάντα ίλιγγος. Αφήνομαι.

       Κι όλο πέφτω μες στα σκοτάδια σου, στο μυριστικό σου χάος, χάνομαι στην αποκαή σου –για λίγο υφάλμυρο νερό, για τη σκιά στη ρίζα της ελιάς, για μια χοή στο ιερό σου τέμενος, Γυναίκα.

 

Με τα μάτια κλειστά

τα χέρια σου πολυεργαλείο. Θωπείες, ακραγγίγματα, αναγνώσεις –το δέρμα μια περγαμηνή σε μπράιγ–, μα πιο πολύ αγκύλες, όταν το πέρας της υπάρξεώς μας σφιχταγκαλιάζει το δέρας της τελείας ηδονής.

 

Ικεσία

Όταν κλειδώνεις τα χείλη σου στα δικά μου, μάθε –σε ικετεύω– να πετάς μακριά το κλειδί.

 

 

K.K. 12-’21

 

Υποθετικές βεβαιότητες

του Βασίλειου Μάγγου, του Ζακ Κωστόπουλου, του Αλέξη Γρηγορόπουλου κι όλων των επωνύμων

 

Αν ήταν όλοι τους εδώ

ο Βασίλειος

ο Αλέξης

ο Ζακ

κι όλα τα παιδιά

με τα σκοτωμένα τους ονόματα

μπορεί τα πράγματα

να ήταν το ίδιο άσχημα

–ή και χειρότερα–

μα δε θα ’ταν ίδια.

 

Δε θα ’ταν η τύψη

καθρέφτης στο μεσιανό φύλλο της ντουλάπας

δε θα ’ταν η ντροπή

ξερό πηγάδι στη δίψα της συνείδησης

θα ’χαμε κι εμείς να ομνύουμε

στα πουλιά

στη γενιά μας

στα λευκά μας όνειρα

στον έρωτα

ως διαρκή επανάσταση.

 

Όμως

ο Βασίλειος

ο Αλέξης

ο Ζακ

κι όλα τα παιδιά

με τα σκοτωμένα τους ονόματα

δεν είναι πια εδώ.

 

Μόνο κάτι στιχάκια επετειακά

μεσίστιες γροθιές

εκκλησάκια επαρχιακών οδών

προσδοκούν ανάσταση ερώτων

 

όσο οι μυροφόρες ραίνουν

κι οι μανάδες ανάβουν καντηλάκι

του έαρος το κάλλος.

 

Κ.Κ. 07-12-’21

 

 

Καβοντορίτικος

 

ήθελα να σ’ έβλεπα

να σπας τα μούτρα σου Μανωλάκη

η πέτρα των αριθμών

γωνιάδι απελέκητο

συντριπτικό κάταγμα

δεκαεννέα έναντι ενός

 

δύσκολος ο Καφηρέας

 

σε βρήκε κατάκαρδα

πώς βρίσκει

το φτερό το λαγούτο

στον καβοντορίτικο

 

σ’ έσφιξε

πώς σφίγγει

η άλυσος

το βλέμμα των προσκυνημένων

 

 

 

* Το 1821 μετά την αποτυχία της επανάστασης στη Χαλκιδική ο ηγέτης της, Εμμανουήλ Παπάς, μεταβαίνει στο Άγιο Όρος. Εκεί πληροφορείται ότι οι ηγούμενοι των δεκαεννέα από τις είκοσι μονές έχουν αποφασίσει να υποταχθούν στους Τούρκους. Πλέοντας για την Ύδρα πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στο ακρωτήριο Καφηρέας (Κάβο Ντόρο).

 

Φιλαυτία

Η φιλαυτία δεν είναι επιλεκτική κώφωση· ούτε η βεβιασμένη σιωπή του Άλλου. Είναι η πλήρης άρνησή του μέσω της αντιποίησης των βουβών του σημαινομένων, όπως άλλωστε θα ’λεγε κι ο ποιητής.

 

Κενό αέρος

Μες στο πλήθος η πιο μεγάλη ερημία.

Μες στον κουρνιαχτό η πιο φρικτή του αέρος κένωση –η αναιρούσα τον ήχο.

 

Κρακ

Μέσα εκεί καθείς μόνος του. Μήτε δικός δεν μπαίνει. Απέξω, προσκεφάλι το τηλέφωνο. Κάποτε κουδουνίζει αλλιώτικα.

-     Κάναμε το ανθρωπίνως δυνατό, λένε.

-     Παν αμάρτημα παρ’ αυτού πραχθέν, ακούς.

 

Ανοίγει τότε ο Πλάστης φύλλο τη σιωπή της παγωμένης λίμνης. Γλιστράς με τα παγοπέδιλα κι ο χρόνος μαλακό ζυμάρι. Στα βαθιά, κάτω απ’ τα πόδια σου αστράφτει η ρωγμή. Η βροντή πάντα ακολουθεί –σπάει κρακ του κάτω κόσμου η κρούστα.

 

Κ.Κ. 03-12-’21