Στο άπειρο

 

Είναι κάτι μανάδες που δεν ξεπαιδιάζουνε ποτέ. Λένε ξανά και ξανά τα ίδια παραμύθια, τραγουδάνε τα ίδια νανουρίσματα. Μήτε στο μνήμα τις βρίσκει ησυχία. Τις νύχτες ένα σκουλήκι τις τρώει ποιος θα ταΐσει το παιδί και ποιος θα το βάλει για ύπνο. Γυμνώνουν τότε το στήθος τους στον γαλαξία. Το παιδί ησυχάζει και θηλάζει ουρανό. Αυτό μπορεί να κρατήσει για πάντα, καθώς το αστρικό ρωγοβύζι της μάνας εκτείνεται στο άπειρο.

 

Κ.Κ. 11-09-’21