Οικουρός όφις

 

Το σπίτι παλιό. Στην τσιμεντένια σκάλα σημάδια καθίζησης. Κάτω απ’ το τελευταίο σκαλοπάτι δύο δάχτυλα κενό. Εκεί τρύπωσε πρώτη φορά. Το ’διωχνε η γάτα με το πόδι της. Ύστερα πήγε στο τσαρδί με τα εργαλεία. Κάποιες φορές το ακούγαμε που σουρνόταν στα χορτάρια της αυλής.

       Το ’χαμε πάρει από φόβο. Τα παιδιά κυρίως. Ήταν μαύρο. Για να το χαλάσουμε ούτε λόγος. Θα μας έβρισκε μεγάλο κακό.

       Ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι ψήσαμε στην αυλή. Το τσούξαμε και λιγάκι. Αποφάγαμε και μαργωθήκαμε κάτω απ’ τη συκιά. Ονειρεύτηκα δύο αγγέλους. Τους είχε καταπόδι ο εξαποδώ. Έκανα να τιναχτώ πάνω απ’ τον φόβο μα κάτι με κρατούσε μες στ’ όνειρο. «Τη γάτα, τη γάτα!» να φωνάζω κι εκείνος όλο να πλησιάζει. Ξύπνησα ίσα που νιώσανε τα χνώτα του πάνω στα φτερά τους. Βρήκα το φίδι να προσπαθεί ν’ ανέβει στις καρέκλες που κοιμούνταν τα παιδιά και τη γάτα να το διώχνει με το πόδι.

 

Εντός μας οικουρός ένας τέτοιος όφις. Σούρνεται στα χορτάρια της μέσα μας αυλής. Δεν μπορούμε να τον χαλάσουμε. Μπορούμε όμως να βάλουμε μια γάτα να τον διώχνει με το πόδι. Εντός μας κι αυτή -οικουρός.

 

Κ.Κ. 29-08-’21

 

Ο αρχαιολόγος

 

Ένας αρχαιολόγος μετρά χρόνια και χρόνια —με την ίδια πίστη— το ίδιο ακρωτηριασμένο άγαλμα.

       Απέναντί του στέκει —άφταστο πάντοτε κι αθώρητο— το άτμητο όλον. Μολαταύτα δεν είναι λίγες οι φορές που στον ύπνο του το πλησιάζει και το βλέπει κατάματα. Τρόμος τον έχει τότε αλλά τον λυτρώνει η λήθη του ξύπνιου. Απ’ το στήθος του πετά ένα μαύρο πουλί.

 

Ποιος άραγε τολμά ν’ αντικρίσει το μέγα μυστήριο της ζωής;

 

 

 

Κ.Κ. 24-08-’21

Η φωτό της Αφροδίτης της Μήλου είναι της Βάλιας Γιγαντίδου. Την ευχαριστώ θερμά που πάντα πλαισιώνει τα κείμενα του μπλογκ με τρόπο μοναδικό.

 

Το ασθενοφόρο

 

Ο Θάνος εξόκειλε μικρός σε οικογενειακά αβαθή. Δευτέρα Γυμνασίου, με τα πράγματα στο απροχώρητο, στην ημερήσια εκδρομή δοκίμασε ούζο. Σηκωτό τον βάλαμε στο ασθενοφόρο. Η λοιπή του πορεία υπήρξε αναμενόμενη -κατά τους περισσότερους.

       Με τον Κώστα ήταν φίλοι. Σκατόπαιδο με οικογενειακή συναίνεση. Μια μέρα, στην ώρα των αρχαίων ελληνικών, είπε τον Θάνο πεοθηλαστή. Σταμάτησα το μάθημα, έσυρα το θρανίο του στον απέναντι τοίχο και τον έβαλα να καθίσει ψωριάρης για την υπόλοιπη ώρα.

 

Ο Κώστας σκοτώθηκε την επόμενη χρονιά καβάλα στο καινούριο του παπάκι. Το εκκλησάκι του είναι στον δρόμο για το σχολείο. Κάθε που περνώ, μυρίζω γλυκάνισο κι ακούω τον Θάνο να μου ψιθυρίζει στο ασθενοφόρο: «Κύριε, το ξέρετε ότι είστε ο αγαπημένος μου καθηγητής;».

 

Κ.Κ. 22-08-’21

(Η φωτό από το διαδίκτυο)

 

Μια γυναίκα κοιμάται γυμνή.

Το σώμα της μια θάλασσα, χάδια και φιλιά, κύμα το κύμα μες στη νύχτα. Παφλάζουν τα κοχύλια. Ο ζέφυρος φυσά το μισοφέγγαρο κι οι θαλασσοσπηλιές τραγουδούν φίλντισι κι ασήμι. Ένας άντρας λάμνει στ’ άβυθα του κόλπου. 

Καμιά δύναμη πάνω απ’ τον πόθο.

 

Κ.Κ. 21-08-’21

Modigliani, Reclining Nude,1919

Private Collection Museum of Modern Art, New York

 

είναι μεγάλο το κορμί σου

μα κάθε βράδυ

γίνομαι

μόνο για σένα

δρομέας μεγάλων αποστάσεων

 

Κ.Κ. 29-07-’21

 

Δεκάτη πέμπτη του Αυγούστου

 

Σήμερον εκορυφώθη και απέθανεν ο θέρως. Σήμερον εκρεμάσθη επί ξύλου η μάνης του ηλίου και διεπομπεύθη ο κάθε οίστρος και ο κάθε απαστράπτων ίμερος. Ο παφλασμός των σωμάτων διερράγη, η ήβη εσώπασε, εκοιμήθη ο πόθος εις το βάθος της θαλάσσης το ερεβώδες. Οι κίονες του Επικουρείου Απόλλωνος εις μάτην αιτούνται το φέγγος της Σελήνης στις Βάσσες. Μέλανας χιτώνας ενδύονται οι ερωτιδείς. Σβέννουν αι γλαυκαί γητείαι του φεγγαριού. Το κύμα αδίκως ταλαντούται επί του τραχήλου της ακρογιαλιάς.

 

Μόνον αι συκέαι ανθίστανται. Η Περσεφόνη ενθυμουμένη την ρόαν ροδίζει και αναγιγνώσκουσα την γαίαν κόπτει παλίντονος τα υπνοφόρα του Πλούτωνος άνθη.

 Κ.Κ. 15-08-'21