Ολόγιομος

 

είναι κάποιος

μαζί του παίζουμε κρυφτό

σαν το φεγγάρι

πίσω απ’ τα σύννεφα

 

μια μέρα

ολόγιομος

θα λάμψει

 

Κ.Κ. 12-10-’24

Σκιές

 

αίμα σφαγμένο σε λευκό τραπεζομάντιλο

οι ανταύγειες των κερμάτων στο τραπέζι

οι σκιές και το σκοτάδι

καμιά προδοσία

ανέξοδη

 

Κ.Κ. 14-09-’24

 

μοιράδι

 

παίζουμε όλοι

–ο καθείς βεβαίως χωριστά–

στο ίδιο στημένο παιχνίδι

με τον ίδιο αδιόρατο αντίπαλο

 

απ’ το ατομικό μας σκορ συνάγεται

ότι οι διαθέσεις του

απλώς

ποικίλουν

 

Κ.Κ. 07-09-’24

Η φωτό από το διαδίκτυο

 

Μέριλιν

 

Να σηκώσει λέει έναν αέρα

να μας φουσκώσει τα μυαλά μπαϊράκι

σαν το φουστάνι της Μέριλιν

να πετάξουμε μακριά από λέξεις όπως

λευκά είδη

παράλληλη σχέση

ασφάλεια καταθέσεων

 

κι έτσι αερόστατοι

κι ασύνοροι

-αζάλιστοι ωστόσο και στοχαστικοί-

να ορκιστούμε ο ένας στον ίλιγγο του Άλλου

και στης στιγμής την ιερή καταστροφή.

 

 

«Άντε καληνύχτα τώρα μωρό μου» μου ψιθυρίζεις. «Αύριο Κυριακή. Διπλό μεροκάματο.

Τετάρτη λήγει η δόση του στεγαστικού.»

 

Κ.Κ. 12-08-’24

 

 

Όταν χαμογελάς

 

Όταν χαμογελάς

χλωμιάζουν οι σκιές ανάμεσά μας

και κατεβάζουν τ’ αυτιά

ίδιο σκυλί

 

όταν

 

Κ.Κ. 03-08-2024

 

Πυθίες

 

Θέρος βαθύ. Το τραγούδι του τζίτζικα μέσα στην πάσα νύχτα. Λίβας. Ένα φεγγάρι σταυρώνεται στον ουρανό.

Μέρα τη μέρα σκληραίνουμε σ’ αυτήν την έρημο. Το δέρμα μας αγκάθι ανελέητο. Ο καθείς και η δεξαμενή του. Πυθίες όσοι προφήτεψαν την ξηρασία του μέλλοντος.

 

Κ.Κ. 21-07-’24

 

Κυρά του απομεσήμερου

 

Είπα θα σε ξεχάσω πια

για τα καλά

αλλά πρόβαλες πάλι μέσ’ απ’ τα κύματα

κυρά του απομεσήμερου

κι η γητειά σου μ’ αγκάλιασε

οι αμμούδες σου μου γιάνανε τα μάτια

οι θάλασσές σου ανάστησαν τον κόσμο μου

 

Κυρά του απομεσήμερου

σπυρί σπυρί φεγγοβολάει τ’ αλάτι σου

μέσα στα σχίνα σου λιμπίστηκα για πρώτη φορά το καλοκαίρι

μες στις αυλές σου κρυφάκουσα την προσφυγιά

μες στα σοκάκια σου περπάτησα τη ζωή μου

 

Κυρά του απομεσήμερου

πόσους όρκους ακόμη για σένα

 

πετράδι μου

παιδική μου αγάπη

ρόδο αμάραντο

 

Κ.Κ. 30-06-’24